Als ook de laatste optie uitgekotst wordt

Ik heb gedaan wat ik zou moeten doen. Ik heb de verloskundige gebeld en ik mag direct komen. Opnieuw een infuus en er wordt een plan gemaakt. Sondevoeding is de volgende stap en ik krijg hartkloppingen bij het idee. Maar het is beter! Na het plaatsen krijg ik er veel voor terug. Ik denk aan alle energie die het me gaat geven, de momenten die ik weer met ons oudste zoontje kan beleven.

Terwijl ik in het ziekenhuis overnacht om zoveel mogelijk vocht te krijgen, voel ik me op heel veel momenten eenzaam. Mijn partner wijkt geen moment van mijn zijde, alleen om thuis te slapen en ‘s ochtends voor ons zoontje te zorgen. Maar mentaal vind ik het zwaar om niet thuis te zijn. Helemaal als de verpleegkundige en de verloskundige vragen of ik de zwangerschap nog zie zitten, schiet ik vol. Natuurlijk wil ik deze baby, maar deze situatie niet. Ze zijn ontzettend begripvol.

Op de tweede dag om 15.00 uur is het zover. Het ‘vervoer’ haalt me op voor het plaatsen van de duodenumsonde. Hiervoor hebben de verloskundige en ik samen gekozen, omdat een maagsonde de vorige zwangerschap niet werkte. Ze zijn lief, de MDL-arts, de verpleegkundigen! Het is even benauwd, pijnlijk en misselijkmakend zoals ik me herinner. Ik huil als het klaar is.

Als ons zoontje op bezoek komt, wil hij niet bij me zitten. Hij wil het draadje uit mama’s neus en vindt het eng. Ik leg hem uit dat mama veel moet spugen, maar dat het draadje in mama’s neus naar mama’s buik gaat en zo zorgt dat mama en de baby genoeg eten krijgen. Hij kijkt me aan en later kijken we een filmpje over auto’s. Wat heb ik hem gemist!

‘s Avonds gaat het goed. Ik eet en drink kleine beetjes en voel me fijn dat de sondevoeding een groot deel over gaat nemen., wordt misselijk, vraag of ik mijn medicatie mag aan mijn partner, maar dan gebeurt het. Ik voel dat ik moet spugen. Het spugen begint en gaat maar door. In mijn hoofd denk ik alleen maar aan de sonde. En dan. Dan voel ik de sonde eruit gaan en voor ik het weet, ligt de volledige sonde in mijn spuugbakje.

De verpleegkundigen zijn razendsnel bij me, verwijderen de sonde en ik kan alleen maar huilen. Hoe nu verder?