(On)begripvolle zorgprofessionals

De volgende dag kwam de gynaecoloog en zijn de meerdere opties besproken. Opnieuw de darmsonde laten plaatsen, waar zij en ik niet zo heel veel vertrouwen in hadden. Óf met een infuus naar huis. Op die manier zou ik iedere dag 2 liter binnen krijgen en zou ik me kunnen focussen op eten op de momenten dat de misselijkheid te doen is.

We kozen voor de laatste optie. Mijn hart maakte van binnen een sprongetje! In het ziekenhuis waren ze allemaal zó begripvol. Niet veroordelend, maar meelevend. Niet neerbuigend, maar oplossingsgericht. Hoe zou het voor mij draagbaarder worden?

In deze zwangerschap is er meer begrip voor mijn HG, dan in mijn vorige zwangerschap. Toen voelde ik alsof ik me elk moment moest verantwoorden.

En als de diëtiste langskomt in het ziekenhuis, voel ik me ook oké. Ze veroordeelt niet, ze gaat me helpen. En ineens, valt de spreekwoordelijke deksel op mijn neus. Deze vrouw heeft geen idee wat ik doormaak. Deze vrouw heeft geen idee wat HG is! Haar advies is dat ik elke twee uur ga eten en een bakje vla eet voordat ik opsta. Ik weet niet wat ik hoor? Mijn partner is nog veel verbaasder (oh, en bozer)! Als ik probeer uit te leggen dat ik geen zuivel verdraag, komt ze een halfuur later aan met ‘toetjes’ waar extra veel eiwitten inzitten. Gelukkig neemt mijn partner het gesprek over, laat haar de ‘toetjes’ meenemen en ik? Ik ben doodop en ben blij dat Sander er altijd is.