De sporen van HG

Ik barst in huilen uit terwijl we in het kantoortje zitten van de psycholoog die onze oudste dochter van 5 nu al een jaar volgt. Hoe kan het toch, ik had die stomme HG toch achter me gelaten? Zeker na de EMDR-therapie en de HG-vrije zwangerschap waarmee wij ons gezin compleet hadden gemaakt. Maar nee, het blijft ons achtervolgen, tegen wil en dank. En het maakt me boos. Het feit dat ik er onder te lijden heb gehad, en ook mijn man en misschien wat mensen om ons heen is tot daar aan toe, maar mijn dochter blijkt nu ook nog eens de dupe van deze stomme aandoening.

Natuurlijk wisten we dat het pittig was, de HG-periode, maar pas achteraf kunnen wij overzien welke sporen HG heeft nagelaten binnen ons gezin. Dat ik me vaak somber voelde in de kraamtijd, veel ruimte voor mezelf nodig had en compleet minderwaardig over mezelf dacht, heb ik nooit echt serieus genomen. We hebben er simpelweg nooit bij stilgestaan wat voor effect dit zou kunnen hebben op de ontwikkeling van onze dochter. “Hechtingsmoeilijkheden….” zo luidt de voorlopige diagnose.

Een ruim jaar geleden klopten we aan bij deze kinderpsycholoog, omdat wij twijfels hadden over het gedrag van onze dochter. Of ze wel “normaal” ontwikkelde. Ze was moeilijk in te schatten en kwam weinig uit zichzelf bij ons voor lichamelijk contact. Tijdens periodes die spannend voor haar waren vertoonde zij gedrag als (extreem) behang scheuren en luiers aan stukjes snipperen. Later ging dit over in uitingen als over de grond rollen, vreemde tics en met de handen friemelen. Ze sloot zich dan als het ware af van prikkels uit de buitenwereld, maar ook voor ons.

Ze leek ook totaal niet onder de indruk van gevoelens van andere mensen of kinderen. Drukke situaties ging ze uit de weg en bij het speeltuintje stond zij aan de kant te kijken. We hadden een onderbuikgevoel, was ze misschien autistisch? Zou ze alles wel snappen wat we zeggen? Zou ze net als haar vader ADD hebben? Waarom voelde mijn band met haar zo anders als die met mijn jongste dochter, wat zo natuurlijk voelde en allemaal vanzelf leek te gaan?

Een reeks onderzoeken volgde en er kwam uit dat we ons zeker geen zorgen hoefden te maken over haar intelligentie. Voor een onderzoek naar ADD was het nog te vroeg maar het bleek wel dat er een emotionele ontwikkelingsachterstand was. Best een flinke, oorzaak nader te bepalen. Er werd afgesproken eens per week een uur speltherapie te doen om haar ontwikkeling te volgen, ondersteunen en wellicht dichter tot een diagnose te komen.

Nu zitten we hier dus, voor een evaluatiegesprek. De woorden van de psycholoog leggen de puzzelstukjes op de juiste plaats. “Hechtingsmoeilijkheden….” het woord danst door mijn hoofd en opeens zie ik het hele plaatje voor me. Ik, door HG compleet uitgeput, zowel lichamelijk als geestelijk die na een lange dag alleen thuis wanhopig mijn huilende baby aan mijn man geeft met de woorden: “Hier, ik weet het niet meer, ik kan even niet meer.”

Op dat moment voelde ik mij als moeder weer even hard falen als toen ik zwanger was, ik kon dit niet, mijn lichaam kon het niet. Zelf bevallen kon ik ook al niet. Mijn borsten deden het niet, mijn instinct deed het niet, wat moest ik nu met dit kleintje? Dit lieve onschuldige kleintje dat hier nooit voor gekozen heeft. Ik had het benauwd en wilde ruimte om me heen, en voelde me opgesloten met mijn emoties, mijn lichaam dat ik als wegwerpartikel was gaan zien en daaroverheen huilde mijn baby. De verantwoordelijkheid dreunde door mijn leven als een goederentrein. Ik was te uitgeput om haar subtiele signalen op te vangen, en deze te bevestigen en dus sloot mijn meisje zich af, en ging geleidelijk minder signalen afgeven. Ze werd dat zoete kindje wat nooit huilde. Wat zich zo heerlijk alleen in bed kon vermaken, wat zo op zichzelf was en zo sterk leek. Het kindje wat je zonder een traan uit bed haalde met vuurrode billen. Het kindje wat haar emoties onvoldoende ontwikkelde.

Maar gelukkig groeit ze er nu in. Ze gaat vooruit, ze kan het  nog leren. Het kost haar heel veel energie en alles gaat met stapjes maar ze doet het, samen met ons!

——————

De schrijfster van dit blog wil liever anoniem blijven (naam bekend bij redactie)