Lotgenotenmiddag, 26 september 2015 Utrecht

Graag deel ik mijn ervaringen van de Lotgenotenmiddag van stichting ZEHG van 26 september 2015 met jullie.

Ik stel me eerst even voor: Ik ben Jessica, actief als een van de vrijwilligsters van de Stichting ZEHG / Steunpunt HG. Ik kreeg in 2005 voor het eerst te maken met HG. Totaal niet bekend bij mensen en natuurlijk kreeg ik de bekende opmerkingen naar mijn hoofd, die iedere zwangere in de Praatgroep intussen kan dromen.

In 2013 raakte ik zwanger van mijn huidige partner en met 6 weken lag ik in het ziekenhuis. Helaas was deze HG zwangerschap van korte duur, want kort na de ziekenhuisopname werd er een “missed abortion” geconstateerd. In 2014 raakte ik opnieuw zwanger en dit keer lag ik met 5 weken in het ziekenhuis. Deze keer had ik vooraf goede afspraken gemaakt met mijn huisarts.

Maart 2014: Vanaf week 6 van mijn zwangerschap kwam ik bij de Praatgroep Steunpunt Hyperemesis Gravidarum terecht . Ja, daar lig je dan in het ziekenhuis. Voor de derde keer met HG. “Ben ik nou echt de enige die zo ziek is?” Nee dat was ik niet, want in de groep zaten meerdere vrouwen die ziek waren. En bij toeval ook vrouwen die allemaal even ver waren als ik. Wat een opluchting, wat een herkenning en erkenning. Vanaf dat moment zat ik dagelijks op mijn telefoon, kijken of er nog een berichtje geplaatst was. En elke dag………meerdere keren per dag……las ik de fijne berichten van mede zwangeren. Een complimentje naar elkaar dat je de dag weer was doorgekomen, even je “gal” spugen over het onbegrip waar je weer mee te maken kreeg in je je omgeving of die vervelende zuster/verloskundige/gynaecoloog die het allemaal weer beter wist.

Op een dag zag ik een berichtje van wat mensen die ook uit de regio Zeeland kwamen. Wat fijn, een paar Zeeuwen die ook HG hadden. Dag in dag uit, gingen de berichtjes heen en weer. Niet alleen in de Praatgroep, maar op een gegeven moment ook via WhatsApp. Als het niet ging over hoe klote je je voelde, dan ging het wel weer over de controle in het ziekenhuis en soms zat je ook bij toeval ineens samen in de wachtkamer. De weken en maanden verstreken. Mijn HG nam af bij 22 weken, maar bij genoeg anderen bleef het langer doorgaan. Ups en downs, paar goeie dagen, paar slechte dagen. We weten nog allemaal hoe het voelt.

Ik voelde dat ik hier iets mee moest doen. Er moet meer aandacht komen voor HG, er moet bekendheid komen voor deze HEL. Het is letterlijk overleven.

Er kwam een oproep voorbij in de Praatgroep: tweede Lotgenotenmiddag, zaterdag 26 september 2015 in Utrecht. De twijfel sloeg toe:
Zal ik gaan?
Zal ik niet gaan?
Wordt het niet te emotioneel?
Word ik niet teveel herinnerd aan die rotperiode?

Uiteindelijk besloot ik toch om te gaan en wat ben ik blij dat ik ben geweest. Wat een sterke vrouwen waren er aanwezig. Mama’s die onlangs bevallen waren, mama’s die voor een tweede/derde kindje wilde gaan, partners die aanwezig waren. Echt superfijn.

Het bestuur heeft de middag “luchtig” gehouden.
Er werd gelachen
Er werd gehuild
Er werd gesproken
Er werd geluisterd

1 ding stond vast: “JE BENT NIET ALLEEN” Wij weten hoe HG voelt, wij voelen de pijn, boosheid, verdriet, onmacht, onbegrip.

HG heeft niet alleen ellende gebracht maar er zijn ook wat vriendschappen uit ontstaan.

Ik hoop van harte voor alle vrouwen die er midden in zitten, maar ook de vrouwen die bevallen zijn, dat er volgend jaar meer dames gaan komen naar de lotgenotenmiddag. Je leert vrouwen kennen, die je begrijpen en weten wat je door hebt gemaakt.

Dus zet alvast die datum voor 2016 in je agenda (24 sept 2016 onder voorbehoud) Voor mensen die het te ver vinden: carpoolen is ook een optie en gezellig ook!

Dames die er waren: dank je wel!

Dames die er (nog) in zitten: Het is het allemaal waard!