Reddende engel

Een week later kom ik bij de gynaecoloog, die gespecialiseerd is in HG. Ze is prettig in de omgang, lief zelfs. Ze luistert naar mij en stelt de juiste vragen. Als we na een uur vertrekken is mijn medicatie verdubbeld en de picc lijn akkoord. Een uur later mag ik naar de radiologie waar de picc lijn geplaatst wordt. Als we aan het einde van de middag thuiskomen, ben ik doodop en ga ik slapen. Ik val in slaap met de gedachte dat deze gynaecoloog mijn reddende engel is deze zwangerschap.

In de weken die voorbijgaan, belt ze me meerdere keren. De verhoging van medicatie lijkt te werken. Het overgeven wordt minder en mijn gewicht blijft stabiel. We besluiten om zo door te gaan.

Ook psychisch merk ik verbetering. Doordat het lichamelijk beter gaat en ik weet dat er iemand is, als het slechter gaat, heb ik minder stress. Met de psycholoog bespreek ik wel andere dingen, bijvoorbeeld hoe mijn eigen huis niet voelt als mij eigen huis. Iedereen helpt waar kan en daar ben ik zó dankbaar voor, maar soms mis ik mijn eigen. Mijn gezin, mijn huis, mijn privacy. Door de hele situatie voelt er zo weinig van mij. Soms mijn eigen lichaam niet eens.

En ik hoop dat ik lichamelijk de slechtste weken heb gehad.