Als accepteren moeilijker is dan het klinkt

Inmiddels kruipen de weken voorbij. Ik leef toe naar het moment van de 20 weken echo, dan ben ik tenminste op de helft. Maar wat als ik daar ben? Dan moet ik nóg 20 weken.

Ik merk dat het juist niet makkelijker wordt. Het overgeven wordt minder en ik heb het idee dat het eten wél beter gaat, maar het voelt alsof ik er niets voor terugkrijg. Ik vecht elke dag met eten en soms eet ik me misselijk om te zorgen dat ik eten binnenkrijg. Ik stel mezelf continue vragen; waar zitten de meeste calorieën in? Zal ik nog een hap eten of begint het overgeven dan opnieuw? En toch lig ik het grootste deel van de dag op bed. Het voelt oneerlijk en voor het eerst besef ik me deze zwangerschap dat accepteren veel moeilijker is dan het klinkt.

Ik dacht dat deze gevoelens deze zwangerschap onder controle zou hebben. Juist ‘omdat ik wist waar ik aan begon’, zoals anderen zeggen. En terwijl ik daarover nadenk, besef ik me dat ik de slechtste momenten van mijn eerst zwangerschap gewoon ‘weggedrukt’ heb, om ze te kunnen vergeten. En stiekem ben ik dankbaar dat het menselijk brein zo werkt. Anders had ik niet eens durven kiezen voor een tweede zwangerschap. Een tweede baby! Ik probeer me er bewust van te worden dat het een wonder is en blijft, hoeveel ik ook op bed lig.