Als samen ook eenzaam kan zijn

Voor mijn gevoel gaan de weken, de dagen, soms zelfs de uren ontzettend langzaam. Elke dag op bed, dezelfde vier muren om me heen. Mijn partner werkt gelukkig thuis en ondersteunt waar mogelijk. Lukt het om te eten? Dan haalt hij het snel op, zodat ik niet misselijk ben of moet overgeven voordat ik beneden ben. Als het lukt, dan kletsen we zelfs nog even. 

Én toch voelt het zo ontzettend eenzaam. Ik mis het om contact te hebben met anderen, gewoon zoals anders. Met vriendinnen weg gaan, kletsen met collega’s op het werk. Ineens voelt niets meer als vanzelfsprekend. De momenten dat ik contact heb met vriendinnen, collega’s of zelfs met mijn eigen partner kunnen ook niet te lang te zijn. Ging het 5 minuten geleden nog goed? Het volgende moment kan ik het niet eens meer aan. De prikkels. De geuren. Alles komt zó heftig binnen. Hoe kan het, dat samen, zo eenzaam voelt?