Laatste loodjes

Inmiddels zit ik bijna een maand voor de uitgerekende datum. Anderen noemen dit ‘de laatste loodjes’. Opmerkingen die me beter zouden moeten laten voelen, zoals ‘het zit er bijna op’, ‘je bent al zo ver gekomen’, ‘nu duurt het niet lang meer’ voelen vre-se-lijk. Ik krijg er bijna wurgneigingen van. Ik snap dat buitenstaanders dit denken, terwijl hun minuten, uren, dagen en weken voorbij snellen. Maar voor mij voelt het alsof ik na alles wat ik deze zwangerschap heb meegemaakt nog zoveel weken moet. Alsof het er nog niet op mag zitten. 

De dubbele gevoelens, omdat ik wil dat onze baby nú komt, maar weet dat hij daar nog niet klaar voor is. De schuldgevoelens naar ons oudste kindje. De terugval waardoor ik weer hele dagen op bed lig. Zo voelen ‘de laatste loodjes’. 

Ik mis hoe het voor de zwangerschap was. Ik mis het om voor ons oudste kindje te kunnen zorgen, zonder dat ik daar iemand bij nodig heb. Ik mis het om alleen naar buiten te gaan, in de zon. Ik mis het om te kunnen douchen zonder dat er iemand thuis is, omdat ik nu bang ben dat ik flauwval. Op goede momenten lukt het om te bedenken dat het ‘maar’ tijdelijk is, dat er zoveel anderen zijn die dat geluk niet hebben. Maar wat zou ik graag willen, dat die ‘laatste loodjes’ voorbij waren en ik weer mezelf kan zijn. Of misschien kan worden. Want boven alles, mis ik mij.