Ervaringsverhalen (1)

Vijf maanden geleden kregen wij het fantastische nieuws dat wij in verwachting waren. We waren intens blij, onze roze wolk kon gaan beginnen!

De eerste maand was ik erg ziek, veel overgeven en mezelf erg ziek voelen. Maar ach, dat hoort erbij. Ik zag het als een soort van “charme” van de zwangerschap. Het werd echter steeds erger, het overgeven was soms tot dertig keer per dag. Ook al zat er niks in mijn maag de gal bleef komen en ik leefde grotendeels op het toilet. Ik bleef echter wel werken want het zou vanzelf wel over gaan, uiteindelijk heeft mijn manager mij naar huis gestuurd omdat het zo niet langer kon. Toen ik naar huis reed was ik erg boos, ik had me om laten praten door de manager want zo ziek was ik toch niet?!

Toen kwam de klap, toen ik eenmaal thuis was sloeg de HG nog harder toe… Ondertussen ging ik met regelmaat naar de huisarts en hij hield mij goed in de gaten, ik maakte het hem echter niet makkelijk. Als een soort van hoop bleef ik aan hem vragen of ik niet over een week weer rustig aan kon beginnen met werken. Absoluut onwerkelijk achteraf gezien, maar op dat moment wou ik hoop hebben dat het wel over zou gaan.

Binnen drie maanden was ik 10 kilo kwijt en kon ik niet eens meer uit bed komen. Deze specifieke week was erg zwaar voor mijn partner en familie, zij konden niet meer doen dan mij helpen maar niet beter maken..

Op een vrijdagochtend ging mijn vader mee naar de huisarts, toen wij in zijn spreekkamer kwamen wisselende mijn vader en de huisarts een paar blikken want ze wisten al genoeg. Op de weegschaal was te zien dat ik in een paar dagen tijd weer 2 kilo was afgevallen. Na overleg met de gynaecoloog moest ik met spoed naar het ziekenhuis toe voor opname. Mijn partner kwam meteen uit zijn werk en bracht mij naar het ziekenhuis toe.

Toen wij in het ziekenhuis aankwamen voelde het voor mij alsof ik erg gefaald had. Bij het infuus prikken was wel weer te merken hoe slecht het met mij ging, ik was zo uitgedroogd en ondervoed dat er geen ader meer te vinden was in mijn handen. Zelfs de IC kon geen infuus plaatsen dus uiteindelijk ging het infuus in mijn elleboogplooi, niet handig maar eindelijk zat ie. Voor mijn partner en familie was het een enorme opluchting dat ik daar was, het lijdzaam toezien was van de baan want ik was nu op de goede plek. Mijn ziekenhuisopname heeft mij veel goed gedaan, het infuus had enorm geholpen en de lieve verzorging van de zusters en arts was een steun in de rug. Toen ik met ontslag ging zei ik tegen mijn partner “eindelijk kan ik weer helder denken”, ik voelde me weer heel even mezelf!

Eenmaal thuis begon het “vechten” weer, eten ging erg moeizaam en het ziek zijn was snel terug. Inmiddels ben ik nu vijf maanden verder en blijft het elke dag maar hopen op een goede dag, een dag waarin ik niet heel de dag op bed lig en hoop dat de dag snel over is.
Onze kleine meis doet het overigens kei goed, ze groeit goed en is een actieve dame!

Omdat ik mentaal in een enorme dip kwam heb ik hulp gekregen van een psychologe.
In het begin zag ik hier erg tegen op, maar wat een enorme steun heb ik daaraan. Ook heb ik veel hulp aan een fantastisch lieve verloskundige en fijne dietiste! Mijn leven is in de afgelopen maanden zoveel veranderd dat ik graag voordat onze kleine meis er is alles op een rijtje wil hebben. Ik vind het nog steeds moeilijk om aan te geven hoe zwaar de zwangerschap tot nu toe is omdat ik weet dat er dames zijn die geen kinderen kunnen krijgen en wij wel zijn gezegend met een wonder. Maar de afgelopen maanden hebben zoveel lichamelijk en geestelijk met mij gedaan dat het niet iets is waar ik (tot nu toe) met plezier op terug kijk.

Ik kan mijn partner en familie ook niet genoeg bedanken voor alle steun. Met name mijn partner is er altijd voor mij geweest, hij heeft mij gezien op de meest oncharmante manier en mij geholpen met douchen naar het toilet gaan en het huishouden op zich genomen.
De HG heeft onze relatie op de proef gesteld maar ik mag wel zeggen dat we er helemaal voor geslaagd zijn, ja mijn partner is goud!!!

Lieve dames met HG, je gaat door een heel diep dal maar probeer (zo cliché) te genieten van die kleine dingen. De zon die schijnt, de schopjes die je voelt en de liefde en steun van naasten.

Op dit moment bestaat mijn leven vooral uit bezoeken aan de dietiste,verloskundige,arts en psychologe. Volgens de arts blijft dit zo tot het einde van de zwangerschap, kan niet wachten tot die mooie dag. Die dag dat de HG voorbij is en onze meis in onze armen kan liggen!

Nog twee weken te gaan voor de uitgerekende datum. En nog steeds zeggen mensen tegen mij ‘Geniet er nog even van’. Waar moet ik dan toch van genieten? Blijkbaar zijn er moeders die genieten van het zwanger zijn, blijkbaar genieten de meeste vrouwen er van. Ik kan me daar niks bij voorstellen.

Het is bij mij alweer 22 jaar geleden dat ik op 21 jarige leeftijd zeer gewenst zwanger was van mijn eerste kindje en HG kreeg. In die tijd werd aan artsen geleerd dat zij HG vooral moesten bagatelliseren, want als de patiënt zou weten dat deze hel nog maanden zou duren zou ze wellicht de zwangerschap laten afbreken. Mijn huisarts nam dit heel serieus, en heeft in de 5 maanden dat ik doodziek was niet één keer naar me omgekeken. Ik hield niets meer binnen, viel 8 kilo in een week tijd af, kon niet meer op mijn benen staan en voelde dat het helemaal de verkeerde kant op ging. Maar de huisarts had geen tijd om langs te komen zei de assistente, en ze gaf zonder pardon het adres van de abortuskliniek mee toen mijn man in totale paniek aan de desk verscheen dat er nú iets moest gebeuren. Misselijkheid hoort er nou eenmaal bij in de zwangerschap, en wist ik wel zeker dat het kindje gewenst was?

Ik takelde lichamelijk en geestelijk erg af, en omdat er geen begrip en erkenning van de arts kwam dacht ik dat ik gek was, terwijl ik toch echt doodziek was. Elke dag in deze hel leek een eeuwigheid te duren. En er kwam een dag dat ik niet meer wist of mijn lichaam en geest het aan zouden kunnen deze zwangerschap te voldragen; ik was bang dat ik langzaam aan het sterven was.

Maar ik wist ook dat als ik dit kindje weg zou laten halen ik nooit meer een nieuwe zwangerschap aan zou durven terwijl ik niets liever wilde dan moeder worden. Gelukkig is het zo ver niet gekomen want na 5 maanden werd de HG minder, en de laatste maanden heb ik toch nog een beetje van mijn zwangerschap kunnen genieten. Het mag een wonder heten dat mijn lichaam en organen niet blijvend zijn beschadigd en dat ik een prachtige gezonde dochter kreeg. Al had ze het eerste jaar altijd honger en kreeg ze speciale flesvoeding ‘voor de hongerige baby’.

Na het trauma van mijn eerste zwangerschap durfde ik geen tweede zwangerschap meer aan. Maar mijn dochter was zó leuk dat ik na een aantal jaar toch begon te verlangen naar een broertje of zusje. De mensen om me heen wezen me er op dat elke zwangerschap anders is, en dat het deze keer vast beter zou gaan. Ik wilde het zo graag geloven dat ik overstag ging. Maar ik was amper een week overtijd toen de HG in alle hevigheid terugkwam. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan dat ik er toch weer was ‘ingetrapt’. Ik werd wederom zo ziek dat ik de verantwoordelijkheid en zorg voor mezelf niet meer aankon, laat staan voor mijn peuter.

Mijn man en ouders stonden me fantastisch bij, maar ook voor hun was het een hel om me zo ziek te zien en zo machteloos te staan. Omdat ik niets of niemand om me heen kon verdragen ben ik een tijdje bij mijn ouders ingetrokken om voor me te laten zorgen. Ik takelde lichamelijk en geestelijk weer zo af dat ik soms dacht dat ik zou doordraaien. Ik heb zelfs even gedacht dat ik mijn kinderen helemaal niet meer wilde…

Toen mijn man op zieke bezoek kwam heb ik hem opgebiecht dat ik niet meer wilde, en dat hij een alleenstaande vader zou worden. Hij pakte het fantastisch op en beloofde me onze kinderen in zijn eentje groot te brengen. Een grotere daad van liefde had hij me niet kunnen geven, want vanaf dat moment kon ik me helemaal richten op mezelf en mijn gezondheid.

Toen na 5 maanden de HG afnam kwam godzijdank ook mijn verantwoordelijkheidsgevoel en liefde voor mijn kinderen terug en 4 maanden later kregen we een fantastische zoon. Al had ook hij altijd honger en kreeg speciale voeding voor de hongerige baby. Ik was intens gelukkig met ons complete gezin en verkocht alle babyspullen. Nooit kwam het meer in mijn hoofd op om nog eens aan een derde te beginnen.

Totdat mijn jongste naar de basisschool ging en het totaal onverwachts toch weer begon te kriebelen… Ik dacht dat ik gek werd!! Mensen vroegen of ik soms vergeten was wat een hel het was geweest, maar nee, dat wist ik echt nog héél goed. Omdat de wens naar een derde kindje steeds groter werd besloot ik naar mijn (nieuwe) huisarts te stappen om er over te praten. Ze pakte mijn dossier erbij en zei tot mijn ontzetting; “oh ik zie het al, je hebt HG tijdens je zwangerschappen.” Ik viel bijna van mijn stoel; ik was dus níet gek geweest, het had gewoon een medische naam! Dat nieuws kwam keihard bij me binnen. Waarom heeft de arts dit nooit tegen me gezegd? Waarom hebben ze me laten barsten en laten geloven dat ik me aanstelde en zelfs gek was?

Mijn nieuwe huisarts was heel begripvol en gaf me vertrouwen. Ze zei “meid, het is 5 maanden doffe ellende maar daarna heb je de rest van je leven plezier van je kindje. Ik beloof je dat ik je er doorheen zal slepen!” En ze hield woord. Ze heeft me de hele zwangerschap nauwlettend in de gaten gehouden en liet me al na 5 dagen overgeven met uitdrogingsverschijnselen in het ziekenhuis opnemen. Dat vond ik erg confronterend; het besef dat de arts me tijdens mijn vorige zwangerschappen 5 maanden had laten barsten terwijl ik al na een week overgeven opgenomen had moeten worden. Mijn derde zwangerschap was wederom loodzwaar, maar deze keer wist ik van te voren waar ik aan begon en voelde ik me gesteund. Niet alleen door mijn huisarts, maar ook door vrienden, familie en zelfs mijn werkgever. Mijn gezin werd uitgebreid met een geweldige dochter.

We zijn nu 22 jaar verder en mijn dochter denkt momenteel serieus na over het moederschap. En mijn grootste nachtmerrie blijkt waar; er is gebleken dat ook zij HG heeft… Dat ik zelf deze verschikkingen heb moeten doormaken is al vreselijk, maar dat ook zij straks deze hel zal moeten doormaken om haar grote wens in vervulling te laten gaan doet me ongelofelijk veel pijn en verdriet. Blijkbaar is het deels een erfelijke kwestie, en ik ben als de dood dat het ook mijn jongste dochter niet bespaart zal blijven straks.
Ik had zó gehoopt dat de medische wereld inmiddels al veel verder zou zijn op dit gebied, maar helaas begrijp ik dat dit niet het geval is. Gelukkig is er nu wel een steunpunt waardoor je weet dat je niet ‘gek’ bent of de enige, zoals ik in die tijd dacht.

Aan alle vrouwen die momenteel de hel van HG doormaken wil ik zeggen: Ik weet wat je doormaakt! Het is nu moeilijk te geloven maar uiteindelijk is het ‘t allemaal waard. Je hebt straks een geweldig kind waar je de rest van je leven van geniet. Elke dag die voorbij is is er één en brengt je dichter bij je kindje. Hou vol!!!

Mijn man en ik kregen al ver voor wij begonnen met ‘proberen’ een kindje te krijgen te horen dat wij maar snel aan kinderen moesten beginnen. Stiekem werd ik hier erg blij van aangezien ik al sinds mijn 16e een grote kinderwens had. 2012 zou ons jaar worden. Ons eerste koophuis, gevolgd door onze bruiloft en onze poging zwanger te raken. Dat was de planning. Echter konden wij ons niet bedwingen en deden wij voor de bruiloft, op de verjaardag van mijn man, onze eerste poging.

Ons geluk kon niet op toen wij 3 dagen na onze bruiloft op 06-06-2012 een positieve test in handen hadden! De roze wolk waar iedereen het altijd over heeft, op die wolk zaten wij, maar helaas was dit maar van korte duur.

Nog geen week na de bruiloft voelde ik mij futloos, ontzettend duizelig en vooral erg misselijk. Een paar dagen heb ik thuis alleen maar liggen slapen maar daarna voelde ik mij eigenlijk wel weer wat beter en ben ik weer aan het werk gegaan. Twee dagen maar, want toen.. toen begon mijn hel die HG zwangerschap heet. Na mijn eerste overgeefsessie leek het gewoon niet meer te stoppen. Ik was bijna non stop aan het overgeven, tot zo’n 60 keer per dag. Zelfs ’s nachts werd ik elk half uur wakker om vervolgens naar de WC te rennen en de laatste restjes gal eruit te gooien.

Ik kreeg Emesafene en Primperen zetpillen van de huisarts, maar deze leken weinig uit te halen. Het was verschrikkelijk. Ik was al een slank persoon, maar door het overgeven was ik binnen een paar weken 10 kilo afgevallen en bijna ondervoed. Ik was moe en futloos en staarde als een zombie voor mij uit. Het was duidelijk: ik zou worden opgenomen in het ziekenhuis. Daar werd al heel snel de diagnose extreme zwangerschapsmisselijkheid oftewel hyperemesis gravidarum (HG) gesteld. Op dat moment was ik 7 weken zwanger, ik kreeg meteen mijn eerste echo, want misschien kreeg ik wel een tweeling aangezien ze dan wel vaker zien dat de misselijkheid heftiger is.

Op de echo was nog niet veel meer te zien dan een vruchtzakje met daarin één piepklein wezentje met kleine bolletjes die zouden uitgroeien tot armen en benen, maar alles was oké. Ondanks dat ik er zo slecht aan toe was, was ons kindje gezond. Het was een hele opluchting. De volgende maanden stond mijn leven volledig op zijn kop. Van gezonde pas getrouwde vrouw veranderde ik in een zielig hoopje ellende dat niet meer voor zichzelf kon zorgen. Binnen korte tijd werd ik vier keer met uitdrogingsverschijnselen opgenomen in het ziekenhuis, werd ik op van alles en nog wat onderzocht om uit te sluiten of er toch niet meer aan de hand was en uiteindelijk nadat de psychiater nogmaals bij de artsen had aangegeven dat ik psychisch helemaal in orde was, mocht ik aan de sondevoeding. Eindelijk kreeg ik weer de calorieën, vitaminen en mineralen binnen waar mijn lichaam zo hard naar vroeg. Ondanks de sondevoeding knapte ik niet echt op. De dagen leken voorbij te kruipen en het enige wat ik deed was slapen, spugen, hangen, spugen en nog meer slapen en spugen.

6 Maanden lang heb ik moeten leven met sondevoeding en in die tijd heb ik 9 sondes versleten. Dat je de sonde tot in je maag uit kan spugen, is bekend, maar ze stonden in het ziekenhuis er wel van te kijken dat ik zelfs de sonde wanneer deze was ingebracht tot in de dunnen darm er keer op keer ‘moeiteloos’ uitgooide. Eten en drinken naast de sondevoeding deed ik bijna niet, ik kon het niet, bijna alles kwam er namelijk net zo hard weer uit.

Toen ik 4 maanden zwanger was heb ik voor het eerst een deel van mijn HG verhaal opgeschreven. Ik voelde mij geïsoleerd en onbegrepen en ik moest mijn gevoelens kwijt. Ik schreef toen onder andere: “Gelukkig gaat het met onze kleine meid erg goed. Ze groeit perfect en beweegt veel in mijn buik. Helaas heb ik door mijn ziek zijn tot nu toe nog niet echt kunnen genieten van mijn zwangerschap. Al maanden is een rode emmer mijn beste vriend en zijn mijn huispakken de enige kledingstukken die gedragen worden. Ik kan dan ook niet wachten tot onze kleine meid er is, niet alleen omdat ik ons kindje dan kan bewonderen, maar ook omdat ik dan eindelijk van deze ellendige ziekte af ben. Tot die tijd is het een kwestie van aftellen..” Artsen en verloskundigen leken maar weinig begrip voor de situatie te hebben. Ik had toch immers Emesafene, Primperan, Sondevoeding en een goed groeiende baby in mijn buik? Ondanks mijn smeekbedes voor sterkere medicijnen en nog een ziekenhuisopname, omdat ik niet meer kon moest ik de zwangerschap thuis uitzingen. ‘Als ik het niet had gewild had ik het moeten laten weghalen, maar dat wilde je niet’ kreeg ik te horen van mijn huisarts toen ik weer eens belde met de vraag of ze konden controleren of ik uitgedroogd was en of ik opgenomen kon worden. Ik was toen 6 maanden zwanger. Ik leefde in een ware hel.

Uiteraard deed mijn man alles voor mij. Hij werkte full time, deed het huishouden, haalde te pas en te onpas eten voor mij in huis omdat ik ergens zin in had om het vervolgens geregeld weer uit de emmer in de WC te gooien en door te spoelen. Ook onze moeders en vaders probeerden ons te ondersteunen waar zij konden, maar nog voelde ik mij erg alleen. Alleen en onbegrepen. Op 12 december 2012, ik weet het nog heel goed, werd ik eindelijk na lang zeuren voor de 5e keer opgenomen in het ziekenhuis. Ik zat er helemaal doorheen en eindelijk was er een gynaecoloog die inzag dat dit niet langer ging. Ik was uitgeput en balanceerde opnieuw op het randje van uitdrogen. Opnieuw spuugde ik de sonde uit en omdat er die dag geen ruimte meer was om bij mij een nieuwe te plaatsen moest ik weer proberen te eten.

Dus daar zat ik dan in het ziekenhuisbed aan het infuus met vol goede moed en stijf van de zenuwen te staren naar een bruin bolletje met hagelslag voor mijn neus. Het bolletje ging op en bleef binnen. Het was de eerste stap in de goede richting, want 1,5 week later verliet ik het ziekenhuis eindelijk in staat zelf te eten en te drinken. Veel at ik niet. Ik leefde voornamelijk op bolletjes met hagelslag en bijna al het eten maakte mij misselijk met frequent overgeven tot gevolg.

Dagelijks was ik in gevecht met HG, maar gelukkig ging het nog steeds goed met het kleine kindje in mijn buik. Door de vele extra echo’s ter controle van de gezondheid van ons kindje wisten wij inmiddels dat wij een sterk meisje verwachtten. Ondanks dat ik nog steeds niet op een gezond gewicht zat, liep zij keurig op haar groeischema en had ze het goed naar haar zin in mijn buik. Zij zorgde er al die maanden voor dat ik de motivatie had om door te zetten, maar tegelijkertijd voelde het alsof mijn lichaam allergisch voor haar was en alleen maar wilde dat zij mijn lichaam zou verlaten. Het voelde erg dubbel. Hoe dichter wij bij de uitgerekende datum kwamen, hoe spannender het werd. Lichamelijk gezien was ik erg zwak en nog steeds ging mijn conditie elke dag achteruit. De gynaecoloog twijfelde dan ook of ik een natuurlijke bevalling zou kunnen volhouden. Daarom werd er besloten in week 39 om in te leiden. Het werd mijn 6e ziekenhuisopname, maar dat kon mij niet zoveel meer schelen. Ik was helemaal klaar voor het moederschap en tegelijkertijd klaar met die vreselijke ziekte!

Twee dagen heb ik tevergeefs weeopwekkende pillen geslikt. Op de derde dag, een zondag, had ik een rust dag en mocht ik overdag even naar huis. Ik voelde mij ontspannen en uitgerust. Het zou niet lang meer duren en het zou allemaal voorbij zijn. Ik had het bijna doorstaan. Ik zou bijna mijn allergrootste beloning krijgen.. Die avond vlak nadat ik weer naar het ziekenhuis was gebracht door mijn man begonnen de weeën. Ik voelde het meteen – dit is het, het gaat beginnen! Eenmaal op de verloskamers ging alles best snel. Tegen de tijd dat de gynaecoloog er was zat ik al op de 7 cm ontsluiting en kreeg ik een Remifentanil pompje aangeboden om tijdens de weeën iets beter te kunnen ontspannen. Met dit pompje kon ik echt even op adem komen en zelfs een beetje doezelen tijdens de weeën en voordat ik het wist zat ik op de 10 cm. Mijn lichaam was helemaal klaar voor en de eerste persweeën begonnen, precies tijdens de shiftwisseling. Ik moest ‘even’ wachten en de pers weeën zien op te vangen. Dit was geen pretje, maar toen de klinisch verloskundige er eenmaal was, was onze prachtige dochter met een paar keer persen geboren. Ik zat in een soort roes. Daar lag ze dan op mijn borst, een klein beeldschoon meisje, onze dochter Kaidy Alix. Het cliché is waar. Na de bevalling vergeet je alle ellende die je hebt moeten doorstaan. Zelfs in het geval van een zwangerschap met de verschrikkelijke ziekte HG. Ineens is de weg die je hebt bewandeld niet meer zo belangrijk. Wat belangrijk is, is dat het kindje waar je zo hard voor hebt gevochten gezond en wel op deze wereld is gekomen en nu het echte genieten van jullie wondertje is begonnen.

“Gek he? ik voel gewoon helemaal niets” dat waren de woorden die ik tegen mijn man zei, 1 dag voor het weeïge gevoel begon en 4 dagen voor mijn eerste opname in het ziekenhuis. Ik heb die woorden vaak vervloekt.

Ik lees heel veel verhalen van vrouwen die nu zwanger zijn of net zijn bevallen maar voor mij is het al weer 10 en 6 jaar geleden. In deze tijd, eind zomer begin herfst was ik beide keren zwanger. Toen ik zwanger raakte van de oudste had ik er al rekening mee gehouden dat ik wel eens misselijk zou zijn tijdens de zwangerschap, mijn moeder was 3 x 9 maanden lang misselijk geweest, maar dat het zo erg zou zijn had ik niet verwacht.

Eerste keer zwanger
In week 5 was er nog niets aan de hand. Ik had net aan mijn teamleidster verteld dat ik zwanger was maar daarbij ook nog gezegd dat ik niet misselijk was o.i.d. Ik had het nog niet gezegd of de volgende dag was ik misselijk. En elke dag werd het erger, ik kon niet meer werken en heb toen maar eens overlegd met de verloskundige. Zij verwees me door naar de huisarts en van haar kreeg ik emesafene tabletten. Het ging weer even en ik ging ’s avonds weer aan het werk. ’s Ochtends ging echt niet. Maar na een paar dagen ging het zo mis dat ik elk half uur boven het toilet hing. De huisarts vond dat ik maar zetpillen moest proberen, dit hielp even maar niet lang. Weer lag ik de hele dag op bed en zat ik boven de wc. Toen mocht ik mijn plasje inleveren en bleek ik te veel ketonen te hebben. Op 1 oktober werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik was inmiddels 10 weken zwanger en heel wat kilo’s lichter.

In het ziekenhuis kwam ik direct aan het infuus maar ik voelde me nog steeds zo beroerd. Als er bezoek langs kwam vond ik dat helemaal niet leuk, ik wilde rust, zo ziek voelde ik me. Na een week ging het wat beter en begon ik weer wat te eten en na anderhalve week mocht het infuus eruit. Wel moest ik nog even blijven om te kijken of ik mijn eten ook zonder infuus binnen kon houden. Ik had een bepaald eetpatroon ontwikkel waarvan ik dacht dat ik daardoor niet ging overgeven. Ik mocht naar huis.

Thuis kwam mijn man tussen de middag om warm eten te maken omdat ik dat zo ook in het ziekenhuis had gedaan. Ik dacht dat ik zo de zwangerschap wel door zou komen. Ik was toch inmiddels al 12 weken zwanger en dan moet het toch beter gaan, nou nee dus. In week 14 lag ik alweer in het ziekenhuis. Ontzettend misselijk. Ik bleef overgeven, ondanks dat ik aan het infuus lag.

Bijwerkingen van primperan
De eerste week in het ziekenhuis is er nog een ander middel tegen misselijkheid geprobeerd: primperan. Nou dat hoef ik du nooit meer. Eerst ging het heel erg goed, ik voelde me al vrij snel super maar toen op een middag kreeg ik last van mijn keel en tong. Hij leek heel dik te worden. Ik dacht eerst nog: wordt ik nou verkouden? Maar het werd steeds erger, ik belde de zuster en zij snapte het ook niet helemaal. Inmiddels begonnen mijn ogen weg te draaien en mijn hoofd naar achteren te slaan. Ik had geen controle meer over mijn spieren en het werd alsmaar erger. De gynaecoloog kwam erbij en vertelde mij dat het aan het middel primperan lag. Hij kon wel het tegengif geven maar wist niet precies wat dit met mijn baby zou doen. Het is toch gegeven omdat het steeds erger werd. Gelukkig is er niets ernstigs gebeurd.

Maagonderzoek
Toen ik 2 weken in het ziekenhuis lag kwamen de artsen aan het bed met de vraag of ik ook wel vaker maag en darmklachten had gehad buiten mijn zwangerschap. Nou niet dat ik weet, maar ik ben toch zwanger, daar ligt het toch aan. Ik moest toch maar een maag onderzoek en dan zou ik direct aan de sondevoeding komen. Er werd mij uitgelegd dat de slang tot in mijn darm moest want anders zou ik weer gaan spugen. Dit betekende een gastroscopie zonder roesje. Het ging allemaal goed, maar wat een verschrikkelijk onderzoek. Er wordt een dikke slang in je hals geduwd (terwijl je al super misselijk bent) en je ligt daar. Het duurde wel 15/20 minuten. Toen moest het laatste stukje van de sondeslang nog door mijn neus maar dat was gelukkig zo gedaan. De eerste dagen daarna voelde ik mij een stuk beter, ik kon zelf de pomp bedienen (dit moest ik ook wel in mijn werk doen). Ik wist soms beter hoe de pomp werkte dan de zusters op de kraamafdeling. Maar na een aantal dagen begon ik weer te spugen. Dit keer sondevoeding, wat bleek: De slang zat te hoog dus ik moest nogmaals de slang laten zetten via een gastroscopie. Nog een keer zo’n vreselijk onderzoek.

Inmiddels lag ik 3 weken in het ziekenhuis en werd ik van de kraamafdeling gehaald naar een andere afdeling, op de kraamafdeling konden ze niets meer voor mij doen. Na een 4^e week mocht ik met sondevoeding en al naar huis. Ik kreeg nog wat thuisbegeleiding maar omdat ik al wist hoe dit werkte hoefde ik niet veel. Manlief had een bed beneden neergezet en zo heb ik de eerste 2 maanden thuis geslapen. Ik kon niets meer, ik vroeg mijn man soms om de sondevoeding aan te sluiten omdat ik gewoon te moe was om te staan. Ik bleef ook spugen en de slang zat ook nog een keer verstopt, nogmaals zo’n rot onderzoek, weer die slang erin. Tot ongeveer week 24 en toen heb ik de slang er zelf uitgetrokken. Ik ging zelf weer eten en overdag bleef het erin zitten. Helaas moest ik nog elke ochtend overgeven en er waren zo nu en dan dagen dat ik weer een terugslag had. Ik heb tot aan het einde overgegeven elke ochtend. Toen mijn zoon eenmaal geboren was met 39 weken en 3 dagen heb ik mij zo goed gevoeld daarna. Ik ben door de kraamweek heen gevlogen. Liep aan iedereen te verkondigen dat ik mij top voelde en heb dat ook zo ervaren. Wel zei ik dat ik de eerstvolgende 5 jaar niet weer aan een zwangerschap wilde beginnen.

Tweede keer zwanger
En toen begon het na 3 ½ jaar weer te kriebelen. En weer zwanger aan het eind van de zomer/begin herfst. De misselijkheid begon ook al weer vrij snel, zo beroerd voelde ik me. Als mijn man en zoon beneden aan het praten waren moest ik al spugen. Het liefst wilde ik volledig rust om mij heen. Ik heb me toen vaak afgevraagd: Waarom heb ik dit toch nog een keer gedaan.

Dit keer lag ik met week 8 al in het ziekenhuis. De gynaecoloog vond het verstandig om gezien mijn voorgeschiedenis direct sondevoeding voor te schrijven. Ik mocht ook al weer vrij snel het ziekenhuis uit en naar huis met sondevoeding. Mijn zoon kon ik niet verzorgen, hij was bij mijn ouders, vrienden, buren en mijn man was een dag thuis. Ik kon het echt niet. Ik lag hele dagen op bed en soms probeerde ik een blokje om te lopen, met sondepomp en al. Ik moest toch een beetje mobiel blijven. Ook nu weer heb ik een aantal keren problemen gehad met de pomp en moest de slang een aantal keren terug worden geplaatst. Maar rond week 21 heb ik hem er weer uitgehaald en kreeg mijn zwangerschap hetzelfde vervolg als bij mijn oudste. Elke ochtend overgeven, heel lang nodig hebben om op gang te komen. De opvoeding van mijn zoon heb ik echt enkele maanden volledig uit handen moeten geven, en toen ik het weer een beetje kon deden we het zo rustig mogelijk overdag. Hij lag bij mij in bed tv te kijken, het was niet anders. De bevalling was met 40 weken en 3 dagen en ging eigenlijk prima. Ik heb hier bij beide wel angsten over gehad omdat ik zo uitgeput was, maar het viel reuze mee. Dit keer had ik wel meer tijd nodig om weer alles te kunnen eten. Ik had na de zwangerschap nog veel last van maagzuur. Het was alsof door het vele overgeven er iets was beschadigd.

Tijdens de zwangerschappen heb ik veel echo’s gehad en goede begeleiding van de gyneaocologen. De echo’s waren ook om te laten zien waar ik het voor deed en om te kijken of het kindje het nog goed deed. Ik heb twee gezonde jongens en heb het er zeker voor over gehad maar ik wist na deze laatste zwangerschap dat er geen 3^e keer zou komen, dat kon ik mezelf en mijn kinderen niet meer aandoen. De eerste zwangerschap kwam minder hard aan dan de 2^e

Begin juli 2011 kon ons geluk niet op toen twee strepen op de zwangerschapstest bevestigden dat nr3 onderweg was. Ik voelde me al een paar dagen helemaal niet lekker en hoopte dat het heersende griepje, wat mijn man en kinderen in de weken daarvoor geveld had, snel voorbij was zodat ik van m’n derde en laatste zwangerschap kon gaan genieten. Al snel bleek echter dat het helemaal geen griepje was, maar dat ik me zo beroerd voelde door zwangerschapsmisselijkheid.

In de eerste paar weken was er nog redelijk mee te leven. Mijn man hielp mee terwijl ik langzaam maar zeker steeds meer huishoudelijke taken naar de lange termijn doorschoof en onze twee nog niet schoolgaande kinderen zich steeds vaker ‘even alleen’ moesten vermaken terwijl mama op de bank lag. Ook eten klaarmaken ging steeds moeilijker, onder andere doordat geurtjes en luchtjes langzamerhand onverdraagzaam werden. Met 6 en halve week begon het spugen, met 7 weken kreeg ik medicijnen en met 9 weken werd ik opgenomen omdat ik flink uitgedroogd was. Mentaal zat ik er inmiddels ook aardig doorheen. Het was al wekenlang een strijd om de dag door te komen en ik voelde me inmiddels enorm schuldig ten opzichte van mijn peuter en dreumes.

Toen de gynaecoloog in het ziekenhuis een echo deed was er in eerste instantie alleen maar een hompje grijs onderin mijn baarmoeder te zien. Ik weet nog goed hoe het gevoel van angst om de kleine te hebben verloren hand in hand stond met het gevoel van opluchting dat deze zwangerschap dan voorbij zou zijn. En toen maakte de kleine vanuit het niets ineens een salto en zag ik het welbekende knipperlichtje. Niks aan de hand, met de kleine ging alles prima.

Eenmaal weer thuis nam familie het over. Mijn man deed zoveel hij kon, maar moest ook gewoon werken. Gelukkig namen mijn (schatten van) ouders door de weeks elke middag de kinderen van me over, hielpen elke dag mee in het huishouden en deden ze de boodschappen terwijl ik op bed lag en vrijwel niets meer kon zonder dat het spugen weer extreme mate aannam. De zetpillen (emesafene) die ik 3x daags nam hielpen niet het spugen te stoppen, maar haalde wel de scherpe randjes eraf waardoor ik in ieder geval niet meer opgenomen hoefde te worden gedurende de rest van de zwangerschap. Ik heb totaan 24 weken bijna niets anders gekund dan bankhangen en bed liggen. Simpele dingen als de trap op lopen werden ook lastiger omdat m’n spierkracht dermate achteruit was gegaan dat de trap op lopen al voor pijnlijk brandende benen zorgde.

De misselijkheid en het spugen heeft tot het eind van de zwangerschap geduurd, ondanks de nodige maatregelen thuis (geurloos wassen, veel rust, aangepaste voeding) en hulp van de gynaecoloog. Eenmaal bevallen waren we een prachtige dochter rijker en was de misselijkheid weg. Zomaar ineens, dat vond ik zo bizar. Het heeft nog maanden geduurd voordat ik weer een beetje durfde te eten. Vooral zoete dingen durfde ik niet aan, omdat ik daar zo vreselijk van moest spugen tijdens de zwangerschap. Maar vlak na de bevalling kon ik de hele wereld aan. Althans, zo voelde het. Van alle 3 bevallingen was ik er na deze bevalling voor anderen duidelijk het slechts aan toe, maar ik voelde me simpelweg geweldig. Een week later kickte de realiteit wel een beetje in toen de weegschaal 15 kilo minder aangaf dan voor de zwangerschap.

Iets meer dan een jaar later bleek ik onverwacht zwanger te zijn van nr4. We waren er gelijk over uit dat het kindje meer dan welkom was. Maar al snel rees de vraag of mijn lijf het wel aankon als het weer een HG zwangerschap zou zijn. Nr3 was net een jaar oud en ik was nog lang niet de oude, laat staan dat ik de nodige reserves had om het gebrek aan voedsel te compenseren. Toen de misselijkheid en het spugen weer begon hebben we na overleg met de gynaecoloog besloten de zwangerschap af te breken. Ondanks dat het voor mijn gezondheid zonder meer de juiste beslissing is geweest, heb ik het er nog steeds moeilijk mee. Mijn gezin was compleet en nu ontbreekt er 1. Het klopt niet meer.

We zijn nu bijna een jaar verder, nr3 is inmiddels twee. En ondanks alles is het gesprek over misschien toch nog een kindje begonnen. Fysiek ben ik weer bijna de oude en hoef ik alleen nog wat extra spierkracht op te bouwen (iets waar ik momenteel aan werk) en nog wat kilo’s aan te komen (daar werk ik pas aan als ik zeker weet dat we ervoor gaan :P). Mentaal is het echter een ander verhaal. Ik ben er nog niet uit of ik ondanks de sterke wens mijn gezin compleet te maken het risico durf te nemen op nog een keer 9 maanden beroerd te zijn en belemmerd te worden in datgene waar ik zoveel plezier uithaal: mijn gezinsleven.

Zwangerschap in Nederland (2010-2011):

Ik moet beginnen met het feit dat ik voor mijn zwangerschap al bekend was met hyperemesis gravidarum (HG). Mijn tweelingzus heeft hier namelijk tijdens de zwangerschap van haar zoontje aan geleden, naast het HELLP syndroom. Ik wist dus wat het was, wat de symptomen waren, wat het voor impact heeft en hoe de medische wereld in Nederland dit behandelt. Ik begon aan mijn zwangerschap, wetende dat ik hier waarschijnlijk ook mee te maken zou kunnen hebben, omdat ik een eeneiige tweeling ben.

Bij de intake van de verloskundige heb ik al deze informatie gemeld, zodat we hier extra op konden letten. En jawel; in mijn 8e week begon ik over te geven. Het bleef niet bij alleen in de ochtend overgeven, ik bleef de gehele dag misselijk en begon steeds meer en vaker over te geven. Werken werd steeds lastiger (Sales Manager, dus veel onderweg), zeker toen ik in de 10e week 5 dagen opgenomen werd in het ziekenhuis vanwege ketonen in mijn urine en verschijnselen van uitdroging had. In het ziekenhuis kreeg ik infusen met glucose en zout-oplossing tegen uitdroging. Mijn zus was in behandeling in een ander ziekenhuis, waar ze tijdens haar opname ook een diëtiste gesproken heeft over hoe je je voeding kan ondersteunen als je te maken hebt met HG. Dit werd bij mij niet aangeboden, terwijl ik denk dat het wel degelijk kan helpen.

Na de ziekenhuisopname kwam ik terug onder behandeling van de verloskundige. Achteraf begreep ik dit niet en had ik destijds kritischer moeten zijn waarom ik nu niet de rest van de zwangerschap onder behandeling van het ziekenhuis verder kon. Maar in mijn eerste zwangerschap en in mijn onwetendheid heb ik daar destijds geen punt van gemaakt. Na de ziekenhuisopname heb ik mij ziek gemeld en ben sindsdien niet meer teruggekeerd gedurende de zwangerschap. Mijn werkgever heeft me enorm goed ondersteund. Mijn directrice en leidinggevende hebben zich goed verdiept in HG (ik heb ze info gestuurd, zodat ze wisten waar ik mee te maken had). Ze begrepen de ernst er van en hebben me goed proactief geïnformeerd wat de stappen zijn met ziek melden, langdurig ziek zijn, UWV en bedrijfsarts etc.

Een groot verschil met mensen voor wie HG nieuw is, is dat ik wist dat de baby “pakt wat hij pakken kan” en ik me daar in principe geen zorgen over hoefde te maken. Ik weet echter, dat mijn zus in haar zwangerschap hier heel anders in stond. Zij maakte zich logischerwijze ontzettend druk om de baby en verwachtte na de zoveelste ziekenhuisopname of overgeefperiode dat een miskraam bijna niet uit kon blijven. Hoe kan het namelijk van binnen zo goed gaan, als de moeder er zo slecht aan toe is? Ik ging er iets minder onbevangen in, waardoor mij veel zorgen bespaard bleven. Ik wist dat ik zelf goed moest opletten hoeveel ik plaste en overgaf, zodat ik zelf op tijd aan de bel kon trekken bij de huisarts en verloskundige om urine en bloed te laten checken. Dit omdat ik na de ziekenhuisopname niet meer of vaker onder controle ben geweest dan vrouwen met een normale zwangerschap. Achteraf is ook dit natuurlijk vreemd….

Ik bleef overgeven en ik viel 10 kilo af de eerste weken. Ik woog toen ik begon aan de zwangerschap 57 kg, dus na 10 kg afvallen bleef er niet veel over. De verloskundige vertelde dat het overgeven en de misselijkheid na 12-16-20 weken af kon nemen, aangezien het zwangerschapshormoon dan afneemt. Je gaat je dan richten op die weken als een soort deadlines, echter wist ik van mijn zus dat het ook de gehele 9 maanden kan duren. Ter zelfbescherming heb ik me daar maar op ingesteld.

Ik kreeg medicatie, nadat ik in eerste instantie ook de gebruikelijke tips kreeg (gember, vitamine B, kleine beetjes eten etc) maar dit hielp allemaal niet. Emesafene zetpillen hielpen niet, de Primperan zetpillen hielpen wel. Deze kreeg ik niet aangeboden door de verloskundige of huisarts. Ik heb hier zelf op aan moeten dringen, vanwege de ervaring van mijn zus met deze medicatie. De verloskundige heeft op mijn verzoek steeds bij elke afspraak mijn urine gechecked, dit gebeurde ook niet automatisch. Ook heb ik zelf gevraagd om periodieke testjes van mijn bloed, om de lever, -ijzer en nierwaarden in de gaten te houden. Door het vele overgeven krijg je ook een eentonig dieet, je eet wat goed blijft zitten en bent al blij als je je eten en drinken binnen houdt. Hierdoor liep ik toch aardig wat tekorten op mbt ijzer en vitamine (fruit gaf ik meteen weer over, en sappen waren gauw te zuur dus werkte ook slecht). Ook hield ik de vitamine supplementen (Gravitamon etc) amper binnen. Je komt een beetje in een vicieuze cirkel terecht, vanwege de tekorten voel je je ook minder fit. Van ijzertabletten is bijvoorbeeld ook een bijwerking dat je misselijk wordt, waar je niet op zit te wachten.  Ook heb ik acupunctuur geprobeerd. Nadeel van acupunctuur is dat het eerst wat slechter wordt, voor je je beter voelt. Hier had ik dus langer mee door moeten gaan, maar sinds de ziekenhuisopname kon ik dit helaas niet meer opbrengen.

De metingen en echo’s bij de verloskundige van de baby waren steeds goed. De metingen zeiden dat de baby op redelijk normaal gewicht zou zitten bij de geboorte, zo tussen de 2800 en 3000 gr. Ik bleef ook na 20 weken nog overgeven en de misselijkheid werd tegen het eind van de zwangerschap weer zo erg, dat ik samen met mijn man bij 38 weken tegen de verloskundige heb gezegd dat we ons zorgen maakten over de baby omdat ik zo achteruit ging. Hoe kon ik zo nog bevallen, en groeide de baby nog wel als ik zoveel overgaf die laatste weken. Is genoeg niet genoeg geweest? We werden naar huis gestuurd met de opmerking dat inleiden niet nodig was, en natuurlijk bevallen gewoon de beste optie was.

Achteraf had ik meer op mijn instinct moeten vertrouwen en weer beter op mijn strepen moeten staan. Ik ben 9 dagen na de uitgerekende datum bevallen, helaas bleek de baby na geboorte dysmatuur (te klein voor het aantal gedragen weken). Ze woog 2310 gr (ipv de verwachtte 2800gr na de groeiecho). We moesten beide blijven in het ziekenhuis, waar de baby getest werd op haar glucose / suiker, wat vanaf de geboorte niet in orde was. 500gr verschil is wel enorm groot, dus de metingen van de verloskundige waren niet in orde geweest. Met extra groeiecho’s van het kindje waren we hierop wellicht voorbereid geweest.

Ook ik heb te maken gehad met mensen die de toestand niet begrijpen, er geen ervaring mee hebben en je laten voelen en denken dat je je aanstelt. Ik heb mijn naaste vrienden en familie om die reden ook geïnformeerd over wat HG precies is. Laat ze maar lezen wat het precies inhoudt, en wat voor impact het heeft op jou, je partner en gezin, je familie etc zodat ze het beter begrijpen en beter kunnen helpen.

Een paar tips nav deze zwangerschap met Hyperemesis in Nederland:

– Vertrouw op je instinct en je eigen lijf.
– Sta op je strepen en eis bepaalde testen, medicatie en extra behandelingen, zeker als je twijfelt. Laat je urine regelmatig testen, eis dat ze bloed prikken om bepaalde waarden te testen, laat je niet wegsturen als je zelf denkt dat er iets aan de hand moet zijn of als je gerustgesteld wilt worden. Emoties hebben een negatieve invloed op de misselijkheid, dus bescherm jezelf en zorg goed voor jezelf en je baby.
– Lees je in over de informatie mbt HG en waar je zelf op moet letten.
– Verdiep je in welke voeding goed werkt en wat juist niet goed werkt.
– Bij een ziekenhuisopname en erna, zou ik aanraden verder onder behandeling van de gynaecoloog te gaan. Zij zijn toch meer gespecialiseerd (bij uitzondering van de verloskundige die hier wel goed in ondersteunen) en hebben meer en vaker toegang tot apparatuur waardoor je meer inzicht krijgt in de staat van de baby en jouw eigen toestand.
– Vertel mensen wat je hebt en wat je doormaakt.
– DOE NIET TE STOER! Dit is achteraf een heel belangrijk leerpunt voor mij geweest. Geef aan wanneer het niet meer gaat en accepteer hulp. Je bent niet alleen, je hebt een kindje waar je verantwoordelijk voor bent. Als je je zorgen maakt over jezelf of de baby, bel je verloskundige of specialist. Eis een extra afspraak of controle. Mij stelde het bijvoorbeeld gerust als ik het hartje hoorde van de baby, zodat ik wist dat alles goed was na een heftige overgeefperiode.

Zwangerschap in Duitsland (2014)

Na 3,5 jaar zijn we toch begonnen aan een tweede zwangerschap. Veel mensen begrijpen dit niet en zijn verbaasd dat je er toch nog een keer aan begint. Ja het is een enorme opoffering, maar we wilden ontzettend graag nog 1 kindje, en daarna zouden we klaar zijn. Nu sta je hier anders in, je weet wat je te wachten staat en waar je op moet letten. Het grote verschil is dat je al een kleine rond hebt lopen, waar natuurlijk ook voor gezorgd moet worden. Je kunt je dus enigszins voorbereiden. Hulp in huis voor jou en je partner en eventuele opvang voor je kind(eren) bijvoorbeeld.

Dit keer woonden we vanwege werk echter in Duitsland, wat het wel extra spannend en toch ook in het begin lastig maakte. Hoe regel je hulp in huis en opvang voor je oudste, nu je ver van huis bent? Ook hier konden we ons wel op voorbereiden. Onze oudste kon hier fulltime naar de crèche doordeweeks. Ze voelde zich enorm prettig op de crèche, wat dit gelukkig mogelijk maakte. We hebben zodra we wisten dat ik zwanger was mijn moeder en schoonmoeder gevraagd om in bepaalde weken te komen om te helpen, waarvan we wisten of verwachtten dat we extra hulp nodig hadden.

Hier heb je geen verloskundige, maar je bent onder behandeling van een Frauenarzt naar keuze (gynaecoloog) gedurende de gehele zwangerschap. Je kan naar een praktijk of naar het ziekenhuis voor een Frauenarzt. Ik koos voor een Gynaecologie praktijk dichtbij huis, gespecialiseerd in prenatale diagnostiek. De zwangerschap en HG was helaas nog veel heftiger deze tweede keer dan de eerste keer, maar mijn ervaringen met de zorg hier is enorm goed geweest, hierbij een overzicht van de verschillen met de zorg en behandeling in Nederland:

– De gynaecologe wist van HG en had een goed strijdplan klaar voor de zwangerschap.
– Vanaf 6 weken begon ik over te geven, ik kreeg vanaf dat moment wekelijkse infusen met een medicijn genaamd Vomex (red: werkzame stof dimenhydrinaat, in Nederland vrij verkrijgbaar zonder recept. Advies is om dit medicijn niet in de eerste 3 maanden van de zwangerschap te gebruiken. Win advies in bij de apotheek over het gebruik van dit medicijn) en extra vocht toegediend. Dit kon in haar eigen praktijk, waar ik 2 a 3 uur in een behandelkamer kon liggen aan het infuus. Na afloop kon ik weer naar mijn eigen huis terug. Ik hoefde hier dus niet voor opgenomen te worden in het ziekenhuis.
– Met 10 weken ben ik helaas toch opgenomen in het ziekenhuis, wederom vanwege uitdroging en een te hoog gehalte ketonen in urine. Hier kreeg ik een duurinfuus met Vomex en glucose / zoutplossing en vocht / vitamine. Ik heb 10 dagen in het ziekenhuis gelegen.
– Vomex bleek daar ondertussen niet genoeg te helpen. Vanaf dat moment kreeg ik in het ziekenhuis zofran. Dit hielp enorm goed en heel snel! Dit is ook in tabletvorm te krijgen en heeft me echt door de zwangerschap heen gesleept.
– In het ziekenhuis kreeg ik ook acupunctuur ter behandeling.
– Na de ziekenhuisopname ging ik bij de gynaecologe verder met de infusen en acupunctuur. Zofran werd nu via het infuus ingebracht en ik bleef extra vocht krijgen, waardoor ik niet uitdroogde na het vele overgeven. Ook kreeg ik zofran mee als pilletjes, waarvan ik er voor het slapengaan steeds 1 in nam, waardoor ik ‘s nachts niet hoefde over te geven.  Dit scheelde al enorm, niet alleen voor mij maar ook voor mijn man!
– Ik werd wekelijks gecontroleerd bij de Frauenarzt. Bij elke afspraak werd mijn urine en bloed gecontroleerd en kreeg ik echo’s (3D). Nav de uitslagen werd het infuus en de medicatie / behandeling aangepast.
– voor de 20 weken echo werd ik ook naar een tweede arts gestuurd voor een 2nd opinion en groeiecho. Dit was om de metingen te verifiëren en de groei van de baby dus optimaal vast te kunnen stellen.

Kort gezegd: ik ben hier in Duitsland enorm proactief behandeld en niet reactief. Ik ben met 39 weken ingeleid, omdat het zinloos was verder te wachten en het simpelweg genoeg was geweest. Dit hoefde ik niet zelf af te dwingen, de artsen zagen dit zelf in. Er is hier echt voor mij en de baby gezorgd tijdens de zwangerschap. Mede door deze behandeling is onze baby dit keer 100% gezond geboren met een goed gewicht, terwijl ik er veel slechter aan toe was tijdens deze zwangerschap dan bij mijn eerste. Ook ben ik sneller hersteld na de bevalling vanwege de goede behandeling tijdens deze zwangerschap.

Een paar tips nav deze ervaring in Duitsland:
– Vraag je specialist naar ondansetron/zofran en lees je hierover in. Eis van je specialist dat ze zich hierin verdiepen als ze het niet kennen.
– Kijk of wekelijkse infusen mogelijk zijn of dat een infuus op verzoek een optie is zonder ziekenhuisopname. Niet alleen infuus met medicatie, ook alleen vocht of vitamine B etc op deze manier toegediend krijgen werkt sneller. Dit helpt ENORM goed, je voelt je sterker, dus hou je meer binnen, wat weer positief werkt op het minder overgeven.

Ik hoop dat iemand iets aan mijn ervaring heeft. Ik wens een ieder met HG (zwangere, partner, familie of vrienden etc) enorm veel sterkte en kracht toe. Ja het is tijdelijk, maar 9 maanden duren zo een eeuwigheid, maar er komt ooit een eind aan. Doorzetten, zelf alert zijn, goed opletten, hulp accepteren en goed voor jezelf en je baby zorgen is alles wat je kan doen.

1. Ziekenhuisopname

Ik zie door de bomen het bos niet meer. In mijn buik groeit een super verrassing. Op dit moment kan het mij gestolen worden. Het enige waar ik belangstelling voor heb, is een oplossing voor mijn ziekmakende toestand. Ik ben radeloos, ik kan niet meer helder denken. Het gevecht met mijn lichaam schopt de hele boel overhoop. Ik ben vreselijk in de war. Mijn overlevingsmechanisme is meer actief dan me lief is. Het is nog steeds mogelijk om deze zwangerschap te beëindigen. Ik zit binnen de zone waarin een kunstmatige beëindiging mag plaatsvinden. Het is mijn enige escape, want ik ga dit niet overleven. Ik haat mezelf. De gedachtes voor het stoppen van mijn zwangerschap spoken nu een dikke week door mijn hoofd. Ik heb ze zelfs hardop gehoord, terwijl ik ze uitsprak naar Rick. Hij keek me met open mond aan. Hij wist geen woord uit te brengen. Het was een vreselijk moment en nu haat ik mezelf, juist hierom.

Het was mijn huisarts die mij gisteren uit voorzorg doorstuurde naar het ziekenhuis voor een aantal testen, om eventuele uitdroging voor te zijn. Al was het alleen goed voor mijn eigen gemoedstoestand. Er vond een actie plaats en dat was precies wat ik nodig had.

Ondanks dat ik probeerde om, naast de waardes van de afgenomen testen, mijn situatie extra te belichten, werd ik aan het eind van de dag weer naar huis gestuurd. Hoe kon dat nu? In welke toestand moest ik dan daadwerkelijk verkeren om serieus genomen te worden? Val ik onder de diagnose aanstelleritis? Ik klapte volledig dicht. Ik stond op, gaf de assistente een hand om het gesprek te beëindigen en trok stellig mijn jas aan. Ik was klaar met haar. De assistente keek verbouwereerd. Ik kon dit vanuit mijn ooghoeken zien. Ik had niets lelijks gezegd, absoluut niet. Wel kreeg ze toen ik opkeek de beruchte Layla blik toegeworpen. Ik was daar zeker niet trots op. Maar een moeder in nood die niet serieus genomen werd, die bijna smeekte om hulp maar deze niet kreeg en zo haar laatste strohalm uit haar handen zag wegglippen, maakte simpelweg gebruik van moederlijk buitenaardse krachten. Degene, die op dat moment moedwillig in de weg stond (want de assistente had bij twijfel kunnen overleggen met de gynaecoloog, maar was zo fier op haar eigen conclusie) en in de ogen van de moeder juist de redding van haar kind bewust stagneerde, tja die kreeg de blik des oordeel.

Terug thuis wilde ik alleen zijn. Ik liep rechtstreeks naar onze slaapkamer en sloot mezelf op.  Ik was uitgeput en volledig in tranen. Ik was verscheurd door mijn eigen gedachtes over het eventueel kunstmatig stoppen van mijn zwangerschap. Niemand kon mij helpen. Ik voelde mij geïsoleerd van iedereen en het meeste van mezelf. Wat moest ik nu doen? Isabella kwam over een uur uit school en ik kon mij niet in deze toestand aan haar presenteren. Ik ging op bed liggen, in de hoop dat ik in slaap viel. Om even weg te vliegen uit deze wereld. Neem mij mee in een mooie droom, zodat ik deze nachtmerrie voor even kane vergeten. En mijn misselijkheid ook, want die was er nog steeds. Ik viel in slaap.

In mijn droom zat ik, groen van de misselijkheid, vast op een boot. Krampachtig klampte ik me vast aan de reling, herhaaldelijk proberend om me het ritme van de misselijkmakende golven eigen te maken, met de wensgedachte het eerste stukje vaste land in de verte te zien. Dat gaf troost, dan was ik er bijna, op de plaats van mijn nieuwe bestemming: mama zijn van mijn kindje.

Tijdens de zware reis, nog voordat ik mijn bestemming had bereikt, kwam heel snel mijn troost. Niet het uitzicht van het vaste land, dat was door de lange afstand en tijd nog niet mogelijk. Maar er bleek nog een passagier te zijn, ik was helemaal niet alleen op de boot. Een lief dapper jongetje van ongeveer 5 jaar oud, met halflange blonde haren en grote bruine ogen die dwars door mij heen keken, stond aan de andere kant van de reling. Een medepassagier die dezelfde reis en dezelfde weg als ik onderging. Door de luidruchtige golven en de tendens die het voortbracht, had ik hem bijna over het hoofd gezien.

‘Mama hier ben ik, kun je mij zien? Kun je mij horen? Strek jouw hand naar voren uit, dan kun je mij voelen en houd ik jou stevig vast. Wij maken deze reis samen. Mama ik ben er al, wij zijn er al.’

Met het lieve kinderstemmetje nog hoorbaar in mijn hoofd schrok ik wakker. Van heel dichtbij had ik het mooiste en het liefste jongetje van de hele wereld gezien. Mijn zoontje. Een warme verliefdheiddeken lag nog over mij heen.

Een verpleegkundige komt mijn kamer ingelopen. Mijn koffer staat nog ingepakt naast me op het bed. ‘Mevrouw Cremer?’ vraagt de verpleegkundige. ‘Ja,’ antwoord ik wat terughoudend. ‘Ik kom u installeren en gereed maken voor het infuus.’

In alle haast heb ik vanmorgen na het onverwachte telefoontje van de gynaecoloog snel wat kleding erin gepropt. ‘Goedemorgen mevrouw Cremer,’ klonk het door de telefoon. ‘U bent gisteren voor een uitgebreide controle in het ziekenhuis geweest. Hoewel de uitslag door mijn assistente niet overtuigend genoeg werd bevonden, wil ik u met spoed verzoeken om terug te komen naar het ziekenhuis. Mijn bevindingen concluderen op dit moment tot ziekenhuisopname. U dreigt uit te drogen.’ Eindelijk werd er serieus naar mijn toestand gekeken.

Natuurlijk krijg ik een infuus, dat is de ultieme oplossing voor mij. Voldoende vocht laten circuleren in mijn lichaam, zonder de kokhalsreflexen. Isabella is mee en ik zie aan haar dat ze niet beseft wat er allemaal gebeurt met haar mama. Mama heeft een baby in haar buik. Dat weet ze maar al te goed. ‘Waarom zijn we in het ziekenhuis? Ga jij hier slapen? Mag ik bij jou blijven?’vraagt Isabella aan mij. Ik schiet meteen vol, maar ik houd mijn tranen in bedwang. Rick tilt Isabella op en zet haar naast mij neer op het bed. Rick beantwoordt de vragen: ‘Mama is een beetje ziek. De dokters gaan mama helpen, zodat ze niet meer hoeft te spugen.’ Isabella begint hard te lachen en zegt: ‘Ja mama doet gek, ze maakt hele gekke geluiden, zo doet ze.’ Isabella kan en alleen zij mag het gênante geluid van mijn braken nadoen. Ze gaat op het bed staan, in een vooroverhangende positie en geeft de perfecte imitatie van de overgeefspecialist weer. Natuurlijk kan ik daar om lachen. Ik ga haar missen de komende dagen, ik mis haar nu al. Toch ben ik blij met de zorg en rust die ik zonder haar aanwezigheid ga krijgen. Mijn infuus wordt geprepareerd en geïnstalleerd. Isabella vraagt of het pijn doet. ‘Nee hoor, het is maar een klein prikje’ antwoord ik. Rick komt rustig in beweging en bereidt hiermee Isabella voor op ons afscheid. ‘Dag lieve schat, morgen kom je op bezoek hier bij mij en dan gaat het al veel beter met mama,’ zeg ik geruststellend tegen haar en tevens tegen mezelf. Isabella en Rick zwaaien voor het laatst in de deuropening en ze verdwijnen de gang op.

Ik kijk omhoog naar de twee grote met vocht gevulde zakken aan de infuusstandaard. Zo simpel kan het dus zijn. Gewoon hop een naald in je arm en de boel wordt zonder ingewikkeld gedoe doorgespoeld. Weken lang heb ik geworsteld met een normaal glaasje water en nu vloeit het vocht mijn lichaam in. Hier lig ik dan, in het ziekenhuis. In een klein kamertje met het uitzicht over een toegangweg voor het bestemmingsverkeer voor de woonwijk. Gelukkig een mooi vooruitzicht. In mijn situatie is een leuk uitzicht een pre, dat realiseer ik mij al te goed. Tijdens onze huwelijksreis in Bali hadden we uitzicht op een karakterloze muur. Dan lig ik hier een heel stuk beter.

2. De overgeefspecialist

Met flink wat ongemak zit ik op een wit steriel bed. Zo’n robuust bed met van die verstelbare ijzeren beugels en hekwerk. Ik heb net ingecheckt bij de balie beneden in de hal. Vervolgens de lift genomen naar de eerste etage, de gang door, tweede deur rechts en aangekomen op mijn ‘vakantiebestemming’. Niet een oord die in mijn top drie staat. Toch ben ik blij dat ik er ben. Eindelijk gaat er iets gebeuren, eindelijk wordt er gehoor gegeven aan mijn noodkreten. Ik ben acht weken zwanger en ik weet mij geen raad. Dagen, weken voel ik me al hondsberoerd. Overgeven, overgeven en nog eens overgeven. In de ochtend, de middag en de avond, 24 / 7. Een grote troost als ik ’s avonds naar bed ga en eindelijk in slaap val. Dan ben ik even vrij van het overgeefspektakel.

Ik kan niets binnenhouden, geen voedsel en geen drinken. Zelfs niet een geroosterd wit broodje of wat warme kippensoep. Dan ben ik toch echt goed ziek. Ik was vroeger thuis het soepmonster. Mijn moeder maakte elke zaterdagochtend een grote pan. Ik kon dan niet wachten totdat ze klaar was. Het gehele weekend door snoepte ik ervan. Hartje winter of midden in de zomer, ik werd er blij van.

Het drinken is het allerergst. Water, thee, limonade, frisdrank, melk – alles voelt als dikke stroop in mijn mond. Het lukt me niet om een slok weg te slikken. Kleine slokjes, met een rietje, zonder een rietje, niets werkt. Hoe is het toch mogelijk, dat een natuurlijk reflex van het een op het andere moment niet meer tot de normale gang van zaken behoort. Een activiteit waarover je vrijwel nooit nadenkt, is nu mijn dagelijkse terreur. Het niet gemakkelijk kunnen eten is ook aanwezig, maar hoe gek het ook is, het drinken krijg ik niet voor elkaar. Af en toe lukt het me om een half glaasje limonade in kleine gedeeltes op te drinken. Dan blijf ik uit voorzorg rustig vijf minuten zitten, zodat ik mijn maag geen enkele stimulans geef om het met een versnelde gang terug te sturen naar waar het vandaan kwam. Met een beetje geluk en geduld lukt het. Zo niet, dan helaas en moet ik na het overgeven het gehele proces opnieuw uitvoeren. Het is een dagtaak.

De grote feestvreugde na de positieve uitslag van de zwangerschapstest lijkt alweer zo lang geleden. Precies 1,5 week op de teller heb ik onbezorgd kunnen genieten. 1,5 week mocht ik met de illusie rondlopen dat het inderdaad dit keer anders zou verlopen. Ik ben niet ziek. Zie je wel!

Natuurlijk wist ik in mijn achterhoofd, dat ik te vroeg aan het juichen was. Tijdens de zwangerschap van Isabella begon het drama zich vanaf week 9 te voltrekken. Om nu al de vergelijking te maken en de conclusie te vormen dat het dit keer anders was, dat was vals spelen.

Dit kon niet langer doorgaan. Ik wist dat ik veel te weinig vocht binnenkreeg. Zeker niet de minimale wenselijke hoeveelheid van 1,5 liter per dag. In de afgelopen weken heb ik meerdere keren met de verloskundige gebeld. Helaas kon ze weinig voor mij doen, enkel hopen dat het met een aantal weken sterk zou afnemen. Het stelde me niet gerust. De korte gesprekken gaven mij niets om aan vast te kunnen houden. ‘Het is naar voor je Layla, maar je bent wel overduidelijk in verwachting,’ waren de goed bedoelde woorden van mijn verloskundige. Helaas ging ik toch weer voor het ergste vrezen. Deze zwangerschap zal hetzelfde verlopen als mijn eerste. Negen maanden lang ziek zijn en niets wat kan leiden tot de oplossing voor de aanhoudende misselijkheid en het verschrikkelijke braken. Het was steeds meer een feit, ik ben de komende maanden opnieuw de overgeefspecialist.

Niet alleen de vrouwen van tegenwoordig lopen tegen HG aan. Deze week ontvingen we bericht van een moeder die 37 jaar geleden voor het eerst zwanger was. Ook zij had HG en zelfs nu nog denkt ze soms terug aan hoe zwaar die periode was.

“Ik heb drie kinderen waarvan de oudste al 37 jaar is en ik merk dat dit onderwerp me nooit los laat. Ik heb drie hele vervelende zwangerschappen gehad met elk zeven maanden ernstige misselijkheid, heel veel overgeven en de hele tijd zo’n vervelende metaalsmaak in de mond. De eerste maand begon het nog niet en de laatste maand was het over. Wat heb ik me toen vaak alleen/ziek/ellendig gevoeld en aan mezelf getwijfeld.

Ik sleepte me ’s morgens tussen twee overgeefbuien door naar mijn werk, want zwanger zijn was een “gezonde” ziekte ? Collega’s merkten direct dat er iets met me was, want ik zag er ook niet uit. Ik liet me thuis vaak huilend en doodmoe op de bank vallen waarna mijn man het eten kookte. Waarna ik er iets van at en onmiddellijk naar het toilet stormde. De deur van de keuken en het toilet stonden standaard open. En daarna nog iets probeerde te eten wat slecht lukte.

Het eten ging zo moeizaam en ik viel af in plaats van dat ik aankwam. De verloskundige zei steeds dat ik eronder leed, maar dat het met mijn kindje goed ging en dat was het belangrijkst. Met de eerste zwangerschap kreeg ik nog een fikse bloeding waarna we dachten dat het op een miskraam uit zou lopen. Dit viel gelukkig mee want er was waarschijnlijk een ader geknapt door het vele overgeven. We waren zó blij om op een echo het spartelende kindje te zien en dat niet alles voor niks was geweest. Bij de eerste zwangerschap heb ik nog geprobeerd om alles te eten, omdat ik mijn voedingstoffen binnen wilde krijgen. Maar het tweede en derde kindje zijn groot geworden van havermoutpap, het enige vaste voedsel wat ik binnenhield.

Ik wilde van kleins af aan al graag kinderen maar vond zwanger zijn zó erg. Ik kon na jaren nog jaloers zijn op vrouwen die zich nooit beter hebben gevoeld en stralend zwanger zijn. Wat een impact heeft het lichamelijk én geestelijk op me gehad. Een verloskundige die helemaal verbaasd was dat ik na de twee eerste zwangerschappen nog terugkwam met een derde kindje in mijn buik. Een derde zwangerschap die nog zwaarder was dan de andere twee omdat er al twee kinderen rondliepen en ik ook nog bekkeninstabiliteit kreeg. Negen maanden waarin ik mijn man nauwelijks zag omdat ik op bed ging wanneer hij thuis kwam en eraf ging als hij het huis verliet. Mijn vader en moeder en een vriendin die veel voor me deden. Na het derde (ook zeer gewenste) kindje is mijn man binnen 6 weken gesteriliseerd, omdat hij wist dat ik er bij een volgende zwangerschap geestelijk en lichamelijk aan onderdoor zou gaan.

Bij het derde kindje had ik van tevoren al verwacht weer zo ziek te worden en dan denk je: Wat zijn nou zeven maanden op een heel mensenleven. Maar wat was het weer moeilijk wanneer je er middenin zit. En ik vind het nog steeds een wonder dat onze relatie is blijven bestaan, want er was toen niet veel gezelligheid in huis te vinden. Hij deed alles alleen met de twee oudste kinderen en het leven was voor hem even alleen maar eten, slapen en werken. Onze oudste dochter heeft intussen twee kindjes en wat was ik blij dat zij geen last van misselijkheid had! Na de geboorte van mijn kinderen was het ook direct over, kreeg ik het lekkerste kopje koffie ooit, was ik zo gelukkig en voelde ik me de koningin van het huis. Ik vermoed dat het te maken heeft met hoe gevoelig je bent voor hormonen. Mijn beide zussen hadden er ook last van en mijn moeder had het alleen ’s morgens bij één van de zes zwangerschappen. En we hebben (hadden) ook allemaal veel last van opvliegers tijdens de overgang. Wat een ellende is het geweest en wat fijn dat jullie zo’n website hebben opgericht. Was die er in mijn tijd maar geweest!!! Ga vooral hiermee door en fijn om dit even van me af te hebben kunnen schrijven…”

Dank u wel voor uw mooie verhaal! Dat wij met Stichting ZEHG voor u nu nog het verschil mogen maken, vinden wij echt fantastisch!