Ervaringsverhalen (2)

Eindelijk zwanger
7 april 2009 werd onverwachts een dag die ik nooit meer zal vergeten. Een dag die begon als vele andere dagen. Vroeg opstaan, douchen en aankleden en naar mijn werk. Anders was dat ik me niet lekker voelde. Pijn in mijn buik, hoofdpijn, pijnlijke borsten en vooral een algeheel naar gevoel. Het was me duidelijk dat mijn ongesteldheid er weer aan zat te komen. Weer een vruchtbaarheidsbehandeling die niet is gelukt.
Na 2,5 jaar vol teleurstellingen afgewisseld met hoopvolle dagen, vele onderzoeken, ziekenhuisbezoeken, ontelbare naalden met hormonen in mijn buik en maar liefst 6 IUI-vruchtbaarheidsbehandelingen, zou dan voor ons de onvermijdelijke IVF gaan volgen. Om mezelf vast voor te bereiden op die onvermijdelijke ongesteldheid besloten ik en mijn vriend om die avond alvast maar die zwangerschapstest te doen.
Ook dit was ons niet vreemd. Er waren al een paar doosjes met zwangerschapstesten doorheen gegaan. We waren dan ook totaal onvoorbereid op de tekst die in het schermpje verscheen. ZWANGER.
Ik zie ons nog staan voor de wasbak in de badkamer. Ongeloof in onze ogen. Niet wetend of we moesten juichen of ons moesten inhouden omdat we eigenlijk te vroeg hadden getest. Ik wilde allerlei mensen bellen, ik wilde niemand bellen. Ik wilde mijn vriend in de armen springen, ik wilde me inhouden. Ik wilde huilen, ik wilde lachen. Drie dagen en vier zwangerschapstesten heeft dit vacuüm geduurd. Toen wisten we het zeker. Ik was ruim 4 weken zwanger. Vreselijk gelukkig hebben we het direct aan onze familie verteld. Wetende dat we nog een aantal spannende weken te gaan hadden, besloten we het daar eerst bij te houden. Ik had een geheim, een vreselijk gelukkig spannend geheim, en ik zag dat ik straalde. Hoe kon het dat niemand het aan me zag…

Ziek
Een kleine drie weken later begon ik te merken dat ik moeite had met eten. Ik at veel, maar bleef dat lege, nare gevoel in mijn maag houden. En op een gegeven moment at ik liever niet zo veel meer.
Ik weet nog precies de laatste dag op mijn werk, 29 april. Ik was heel erg naar, voelde een grote druk in mijn borstkas en had moeite met mijn lunch. Toch at ik heel veel, om maar te proberen dat nare gevoel weg te eten.
Op Koninginnedag lag ik nagenoeg de hele dag op bed. Ik at niets, voelde me beroerd. De maandag erop meldde ik me ziek. Griep was mijn verhaal. Na 1,5 week werd me duidelijk dat dit niet zomaar ochtendmisselijkheid was. Ik had enorme pijn in mijn maag. Mijn hele borstkas deed pijn, zelfs in mijn rug voelde ik het. Ook mijn slokdarm deed pijn. Enkele dagen later begon het overgeven. De hele dag door. Ik herinner me vooral het moment dat ik mijn moeder aan de telefoon had en zij me door het zoveelste overgeefuurtje heen hielp. Wat was ik haar dankbaar.

Op zolder
Na nog een week ellendigheid, verhuisde ik naar zolder. Ik kon niet naast mijn vriend liggen. Ik sliep niet, kon niet tegen zijn nabijheid, kon niet tegen de geluiden van de begane grond en niet tegen het licht. Ik lag op zolder in het logeerbed, het liefst in het donker. Af en toe nam ik een stuk van een kinderbanaantje en kauwde dit langzaam op. Naast mijn bed stond een emmer en er lag een nat washandje. Ik had ze regelmatig nodig. Per dag probeerde ik een glas water en 2 banaantjes naar binnen te krijgen. Iedere keer als ik moest overgeven, was ik vreselijk teleurgesteld. Dat betekende dat er weer een van de met veel moeite opgegeten banaantjes voor niets naar binnen was gegaan.

Via de verloskundige kwam ik in contact met een acupuncturist. Hij hielp me door elke keer als ik daar kom een programma van naaldjes toe te passen. En ook had hij af en toe goede tips. Hij was mijn enige moment dat ik uit huis kom. Het voelde bijna als een uitje. Ik leef de naar de afspraken (1x per week) toe. Verder is er geen hulp. Bij de verloskundigenpraktijk hadden ze geen ervaring met mijn klachten en ze adviseerden me om vooral te blijven drinken.

Ziekenhuis
In de 11e week was ik ten einde raad. Een vriendin reed me naar de huisarts. Telefonisch had ik al een aantal keer contact gehad, maar ik voelde dat het nu echt niet meer ging. De huisarts bekeek me 5 minuten, hoorde mijn verhaal aan en belde het ziekenhuis dat ik er aan kwam. Ik was verbouwereerd, maar ook kwam er een groot gevoel van opluchting over me heen. Ik kreeg hulp! De vriendin (ook erg verbouwereerd en nogal geschrokken) bracht me direct naar het ziekenhuis.
Na een paar uur wachten in een wachtkamer was er een eindelijk een bed voor me vrij. Ik smeekte ze me niet naar huis te sturen. Ik wilde echt daar blijven. Inmiddels was er bloed afgenomen, had ik urine ingeleverd en was er een echo gemaakt. Met ons kindje was gelukkig alles goed. Het rare is dat ik daar ook geen moment aan getwijfeld heb.
Ik werd in mijn ondergoed in bed gestopt (ik had niet eens thuis een tasje in kunnen pakken), er werd een infuus in mijn hand geprikt en ik viel direct in slaap. Mijn vriend en familie wisten nog niet eens dat ik daar was. Maar ik voelde me zo verschrikkelijk opgelucht, eindelijk was ik ergens waar ze me gingen helpen.
Mijn vriend schrok verschrikkelijk en kwam direct van zijn werk naar het ziekenhuis. Ik wist hem te overtuigen dat dit het beste was wat me kon overkomen, dat ik daar op het goede adres was. Hij kon dan ook eindelijk heel even de zorg voor mij overdragen.
Ik bleef acht dagen in het ziekenhuis. Ik hield daar een vochtbalans bij en ik werd langzamerhand ‘gedwongen’ om weer enigszins normaal te gaan eten. Anders moest ik aan de sondevoeding en dat probeerde ik samen met hen te voorkomen. Wel werden de onvermijdelijke (ik was al gewaarschuwd) vragen gesteld; ‘Ben je wel blij met deze zwangerschap?’, ‘Maak je je ergens zorgen over?’, ‘Wil je praten met een maatschappelijk werkster?’. Ik gaf aan dat ik nog nooit zo blij was geweest, dat ik me geen zorgen maakte over mijn zwangerschap (maar wel over het feit dat ik niet at en dronk en wat dat doet met de baby), dat ik best wel wilde praten met iemand, maar dat de bovenkamer echt in orde is.

Over het algemeen had ik het goed in het ziekenhuis en werd ik echt geholpen. Er zijn echter twee dingen die me echt tegenvielen. Er werd niet naar me geluisterd toen ik meerdere keren aangaf dat ik de pijn in mijn maag en slokdarm al had voordat de periode met braken begon. Dus dat dit geen gevolg is van het braken. Pas toen mijn vriend een keertje boos werd en de verpleegkundige apart nam op de gang en dit nogmaals benadrukte, kreeg ik een maagmedicijn (omeprazol). Ik heb dit medicijn tot aan de laatste dag van de zwangerschap geslikt. En na zes dagen op een rustige kamer verhuisde ik naar een overvolle kamer met zes! andere patiënten, waarvan er twee overgaven na een operatie en een derde haar bed vol poepte. Als je vecht tegen het overgeven, dan is dit niet de manier om dit vol te houden. Pas de volgende dag kon ik naar een tweepersoonskamer. Ik had namelijk een echte horrordag gehad, waarin ik echt dacht dat ik weer helemaal bij af zou zijn.

Na de periode in het ziekenhuis ging het gelukkig beter met me. Maar ik bleef tot aan het eind van de zwangerschap erge maagpijn houden. Mijn smaakpapillen werkten overuren, waardoor alles vreselijk vies smaakte. Ik rook alles en dat was niet fijn. En ik was dood- en doodmoe.
Ik moest in de ziektewet blijven. Ik heb geprobeerd een dag te werken, maar de volgende dag moest ik daar enorm voor boeten. Het braken hield eindelijk op toen ik rond de 20e week was. Vanaf de 36e week kon ik zelfs weer wat normaler eten. Ik kreeg helaas nog wel zwangerschapsdiabetes, dat in de 37e week ontdekt werd en waarvoor ik insuline moest spuiten.

Omgeving
Door de ziekenhuisopname werd mijn omgeving ook iets meer wakker geschud. Ik kreeg veel bezoek, kaartjes, cadeautjes en bloemen. En tot het eind werd ik door familie, vrienden en kennissen heel erg gesteund. Maar feit blijft dat ik ruim zeven maanden aan huis gekluisterd was, vooral slapend op de bank en in bed. Mijn kat was mijn vaste gezelschap en ik had erg veel steun aan mijn maatjes op www.zwangerschapspagina.nl.

Op 15 december kreeg ik een prachtige dochter! Zij is alles waard geweest en ik ben vanaf de eerste blik dol op haar. Ze woog 3845 gram en is helemaal gezond. De HG heeft op haar, voor zover we kunnen constateren, geen enkele invloed gehad. Ik was 10 kilo lichter dan voor de zwangerschap, maar ook dat was geen echte straf. Vanaf een uur na de bevalling kon ik alles weer eten en het medicijngebruik kon ik direct stopzetten.

Je bent nooit echt voorbereid
Ik was erg verheugd toen ik die mooie positieve test in handen had in juli 2012. Na even genieten, werd het afwachten. Welke kwaaltjes zouden me te wachten staan? Dit was mijn vierde zwangerschap en misselijkheid was zeker geen onbekende voor mij. Mijn tweede zwangerschap van 3 weken (ja, echt al voor de test positief werd!) tot bijna 42 weken last gehad van extreme zwangerschapsmisselijkheid (met weinig spugen) en vermoeidheid die het functioneren erg moeilijk maakte en mij dwong om vanaf 9 weken gedeeltelijk en vanaf 18 weken volledig in de ziektewet door te brengen. Mijn derde, ongeplande zwangerschap kwam aan het licht omdat ik erg misselijk werd en ging spugen, de reden om een testje te doen, hoewel ik anticonceptie gebruikte. Dat werd een week later een miskraam en tot op de ochtend van miskraam ben ik blijven spugen.

Ik was dus een ‘gewaarschuwd’ mens en ik had mezelf opgepept dat ik het heus nog een keer kon doorstaan, als dat nodig was om een baby te krijgen.  Tot 5 weken voelde ik me heel goed, waardoor ik even hoop kreeg, maar met 5 weken en 2 dagen begon het plotseling. Die intense misselijkheid, het spugen, nauwelijks kunnen eten of drinken. Helaas nog veel erger dan de vorige zwangerschappen en ik zag huizenhoog op tegen de weken die nog gingen komen. Binnen enkele dagen plaste ik maar kleine beetjes donkere urine (waar moeders voor moeders al niet goed voor is…), was ik 3 kilo lichter en voelde ik me hondsberoerd. Geleerd van mijn vorige ervaringen ging ik meteen naar de vervangende huisarts. Deze mat mijn bloeddruk (was goed), wilde me alleen emesafene voorschrijven (had in vorige zwangerschappen geen effect gehad) en ik moest maar goed blijven drinken (had het graag gedaan als ik kon!). Het briefje naar mijn eigen huisarts was kort: zwangerschapsmisselijkheid. Ik vroeg me af of het feit dat ik nauwelijks plaste wel tot hem doorgedrongen was en voelde me niet gehoord…

Gelukkig deed emesafene iets. In plaats van 7-8 keer per dag spugen, werden het 1-2 keer en ik kon weer een beetje eten en drinken. Plassen gingen beter en ik viel niet meer zo snel af. Maar daar was ook alles mee gezegd. Ik lag in bed of op de bank, verlangend naar slaap zodat ik me tenminste even niet zo misselijk hoefde te voelen. Op mijn tandvlees sleepte ik me door de dagen heen. Werk had ik meteen ingelicht dat ik zwanger was en dat ik dan ook maar meteen de ziektewet in ging, want ik voelde me zo ziek, de gedachte aan werk kon me al aan het huilen maken. En dan op de achtergrond die knagende angst: als het maar geen miskraam wordt, als ik maar niet voor niets zo aan het lijden ben. Gelukkig was de eerste echo prachtig en kon ik weer even een beetje genieten van dat knipperlichtje, waar ik het allemaal voor deed.

Mijn andere kinderen
Mijn zoon (toen 5 jaar) is autistisch en vond het ontzettend beangstigend om mama zo ziek te zien. Hij raakte compleet overstuur als ik moest spugen en zat vaak huilend naast de WC als ik daar weer op mijn knieën lag. Ik hoefde maar een keer te kuchen en hij vroeg me angstig: “Moet je spugen, mama?”.  Vreselijk vond ik het, dat ik er niet voor hem kon zijn, dat ik hem niet kon troosten.  Mijn dochter (toen 3 jaar) probeerde voor mij te zorgen, maar ook haar blik werd angstig bij het besef dat het dekentje en kusje niet hielp. Op school en kinderdagverblijf vertelden de kinderen de meest wilde verhalen en we kregen al snel veel vragen van juffen en leidsters, wat was er in hemelsnaam aan de hand met mama? We beseften dat de kinderen zich, op hun manier, erg zorgen maakte om mama en dat we (veel eerder dan gepland) de zwangerschap echt wereldkundig moesten maken. “Mama is ziek van de baby, ze kan niet…” werd de zin die we in de maanden erna wellicht wel 1000 keer hebben moeten herhalen. Dochter ging extra lang naar kinderdagverblijf, oma’s kwamen vaker oppassen en als ik dan toch alleen was met de kinderen stond de hele dag de TV aan. Ik had de puf niet om me druk te maken over wat pedagogisch verantwoord was…

Botte huisarts
De dag na de eerste echo, bijna 9 weken zwanger, liep het weer helemaal uit de hand. Spuugde bijna alles uit, viel binnen 2 dagen weer 3 kilo af en had de kracht niet meer om me fatsoenlijk te douchen, ik stond te trillen op mijn benen. Met uiterste inspanning mezelf naar spreekuur van eigen huisarts gesleept. Ik moest maar meer rust nemen (huh!? Ik kon niets meer dan hele dag op bed liggen!), meer afleiding zoeken (huh!? Ik lag het liefst in absolute stilte in een donkere kamer, anders was het echt ondraaglijk. TV kijken, lezen, het was echt niet mogelijk), want er was niets dat ze voor me kon doen, niets dat ze mocht geven. En als het dan echt erg werd, dan kon ik altijd nog opgenomen worden, maar aangezien ik nog zelf de spreekkamer was komen binnen lopen, viel het allemaal ontzettend mee. Even was ik sprakeloos en toen werd ik kwaad. Heb je überhaupt geluisterd naar een woord wat ik gezegd heb!? Moest ik maar simpelweg in bed gaan liggen wachten tot ik over 2-3 dagen letterlijk niet meer op mijn benen kon staan? En dan pas was ‘het erg genoeg’?? Ik had zelf gelezen over hyperemesis gravidarum, mezelf hier in herkent en ook gelezen over behandel mogelijkheden, over ketonen, over primperan, over gewichtsverlies (ja, ik was op dat moment 10% van mijn startgewicht kwijt). Mijn huisarts keek alsof ze het in Keulen hoorde donderen en met veel stampij van mijn kant heeft ze me primperan voorgeschreven, voor 3 dagen en ik moest het alleen maar nemen als het echt, echt nodig was. En nee, overleg met gynaecoloog vond ze niet nodig…

9 maanden uitzingen
Gelukkig deed de primperan net genoeg. Het afvallen stopte, ik kon weer wat eten en drinken, voelde me iets minder slap en ik spuugde nog maar 1-2 keer per dag. Via de assistente regelde ik keer op keer een herhaalrecept en ik heb tot 18 weken trouw de maximale dosering primperan genomen. Daarna maakte het geen verschil meer of ik het wel of niet gebruikte.  Inmiddels lukte het me om redelijk te eten, boterhammen, fruit, melk en zelfs een kleine warme maaltijd, het bleef binnen. Tussen 20 en 25 weken had ik een opleving, waarin ik iets minder moe en misselijk was, heb een toen ook een paar uurtjes  per week therapeutisch op mijn werk rondgelopen, maar al snel bleek dat te veel inspanning en begon het spugen weer (heftig) opnieuw. Ik nam, met goedkeuring van mijn bedrijfsarts, definitief ‘afscheid’ van mijn werk en heb de rest van mijn zwangerschap doodmoe, kotsmisselijk en spugend (ongeveer 1-2 keer per dag) op mijn eigen hoekje van de bank doorgebracht. Af en toe ondernam ik wat kleins (met kinderen, familie) en betaalde daar dan de prijs voor (in de avond begon ik steevast flink te spugen en had dan een zware nacht). De weken kropen voorbij en van genieten was geen sprake. Regelmatig zat ik er emotioneel doorheen, was ik weer een paar dagen veel aan het huilen, maar dan weer de kracht vinden om door te gaan. Want je hebt geen keus.

Na 41 weken zwangerschap beviel ik eindelijk van mijn 2e dochter, die duidelijk met haar 4260 gram niets te lijden had gehad.  De klachten verdwenen als sneeuw voor de zon en ik was 10 kg lichter dan toen ik zwanger werd. Ik heb intens kunnen genieten van mijn kraamtijd en mijn verlof en vooral ook weer van lekker eten en drinken. Mijn HG herinneringen werden verdrongen door alle mooie dingen van mijn baby en het is nu alweer moeilijk voor te stellen dat je door ‘gewone’ hormonen zo ziek, zo zwak kunt worden.  En ergens denk ik ook wel eens, het had nog (veel) erger gekund. Medicatie deed zijn werk, ellende van infuus, ziekenhuisopname, sondevoeding zijn mij bespaard gebleven. Misschien had ik dan ook wel een ‘milde’ vorm van HG, al voelde ik me nog zo ellendig. Of misschien heeft mijn onwetende huisarts flinke steken laten vallen en had ik toch ‘gewoon’ aan dat infuus in een ziekenhuisbedje moeten liggen. Het gebrek aan erkenning van de twee huisartsen doet me eigenlijk, nu nog, het meeste pijn… Ik ben nu ook dankbaar voor mijn complete gezinnetje van 3 kinderen, dat ik nooit meer voor de keus hoef te staan of ik het nog een keer aandurf. Maar toch, ik weet van mezelf, als dat niet zo was geweest dan zou ik toch weer 9 zulke ellendige maanden doorstaan. Want wat zijn 9 maanden op een mensenleven?

Zwanger op vakantie
Wat waren we blij, zwanger! Ongelooflijk, onze droom kwam uit! Heerlijk eerst nog op vakantie en daarna volop genieten. Zo gezegd zo gedaan. Na een weel Portugal kwamen we terug. Ik was inmiddels 6 weken zwanger. Aankomend op Schiphol werd ik zieker en zieker. Koorts, hoesten, etc. Wat bleek: ik had de Mexicaanse griep. Na een week ziektebed begon de koorts te zakken maar sterkte ik niet aan. Ik begon over te geven. Niet een beetje, nee, alles wat naar binnen ging kwam er weer uit. Water, thee, crackers, etc. etc. Al met al vond ik de kracht om mijn bed uit te komen en op advies van de dokter kleine slokjes te drinken en te eten. Doodmoe, verdrietig en aan het einde van mijn latijn was ik.
Toen mijn moeder belde of we misschien in haar huis in de bossen lekker een weekend bij wilden komen, gingen we. Daar aangekomen na een helse autorit van 1,5 uur met een zakje op schoot stortte ik me voor de wcpot om er niet meer weg te gaan. Na enkele uren nonstop misselijk en overgeven heeft mijn vriend me in de auto gelegd en zijn we per direct naar het ziekenhuis gereden. Daar gaf de urinetest de uitslag 3 plus ketonen en bleek ik helemaal uitgedroogd. Diagnose Hypermesis Gravidarum. Ik lag vijf dagen in het ziekenhuis met liters vocht in het infuus. Wat maakte ik me zorgen om die kleine. Als alles maar goed ging… En dat ging het gelukkig. Volgens de zusters zou rust me goed doen. Nu vraag ik je ik heb een schat van een vriend, een heerlijk leven en weinig stress…Ik had al rust daar lag het niet aan! Ik werd geadviseerd kleine beetjes te eten en te drinken. Dat ging in het ziekenhuis in combinatie met de B12 vitamine aardig.

Toen ik thuis kwam had ik ook een paar goeie dagen maar nog geen week daarna waren we weer bij af. Weer terug naar het ziekenhuis, een dag blijven, week daarna ‘s nachts er heen en een paar uur blijven en zo ging het tot week 20. Was dit mijn zwangerschap? Terwijl de misselijkheid langzaam minder werd had ik een heel raar bijverschijnsel, namelijk liters speeksel dat ik aanmaakte en waar ik op zijn beurt ook weer misselijk van werd. Ik sliep met een handdoek op mn kussen en ik versleet zes handdoeken per etmaal. Die waren overal bij me als ik niets kon uitspugen/tuffen. Later bleek ook dit een verschijnsel te zijn die vaker voorkomt bij HG.

Laatste loodjes
Nu aangekomen in week 31 van mijn zwangerschap dank ik God dat ik er vanaf ben. Soms kokhals ik nog en zit ik tegen overgeven aan maar het ergste is voorbij. Ik was totaal zeven kilo afgevallen en ben nu nog niet dik. Ik kan geen jus d’orange drinken en lust heel veel dingen niet meer. Helaas ben ik slachtoffer van mijn eigen angst want drinken durf ik nog steeds maar matig waardoor ik nog steeds om de paar weken mijn urine moet laten testen. Hypermesis is voor mij een zwarte bladzijde in het boek van mijn zwangerschap geweest. Ik heb gehuild, ben radeloos geweest en heb gesmeekt. Dagen leken weken en weken maanden maar het is achter me voor nu. Ik kan beter zeggen achter ons, want mijn vriend is met me meegegaan door deze hel. Hij hield mijn hand vast en heeft nooit losgelaten en daar heb ik een enorme steun aan gehad. Ik kwam veel op het Hypermesis forum op zwangerschapspagina.nl en heb daar veel donkere momenten gedeeld met lotgenootjes, ook dank daarvoor. Ik wens iedereen die er nu inzit heel erg veel sterkte en dat deze tijd maar gauw voorbij mag gaan!

Mijn naam is Gaby en heb twee gezonde kinderen; een dochter van 3 jaar en een zoontje van 4 maanden. Bij alle twee de kinderen heb ik extreem last gehad van hyperemesis gravidarum (overmatig braken bij de zwangerschap).

In het kort het verloop van de eerste zwangerschap:
Ik lag met 8 weken zwangerschap in het ziekenhuis. De huisarts had mij wat medicatie voorgeschreven, maar het ging niet. Ik bleef overgeven. Er ging meer uit dan in, had ik soms het gevoel. Ik heb tot 11 weken in het ziekenhuis gelegen. Uiteindelijk mocht ik naar huis met sondevoeding. Ik kon dag en nacht iemand bellen om de sonde weer te plaatsen. Ik kon geen uur zonder sondevoeding of alles begon weer van voren af aan. Op het laatst van de zwangerschap werd ik steeds vier dagen opgenomen, vanwege een hoge bloeddruk. Na de 4de dag mocht ik het dan thuis weer proberen. Uiteindelijk is mijn dochter geboren door middel van een keizersnee met 40 weken en 3 dagen zwangerschap.

Mijn ervaring van mijn tweede zwangerschap:
Ik wist het zeker, ik wou heel graag een tweede. De gynaecoloog had mij verteld dat ik 95 procent kans op herhaling had. Ik ging voor de 5 procent dat ik een vrolijke zwangerschap zou hebben. In de tijd van het zwanger worden heb ik een gesprek gehad met de verloskundige over hoe ze het gingen aanpakken. Ook had ik opvang voor mijn dochter geregeld. Uiteindelijk lag ik deze zwangerschap met 6 weken in het ziekenhuis en na 5 dagen kon ik naar huis met sondevoeding. Deze zwangerschap was een stuk zwaarder. Ik kon echt helemaal niets erbij nemen. In de vierde maand kreeg ik B12 injecties en daar knapte ik van op. Ik kreeg energie, maar kon ook weer eten. En wat zei de dokter? Dat zat dus tussen mijn oren en ik had last van het placebo-effect en ik kreeg de injecties niet meer. Resultaat: de misselijkheid kwam in alle hevigheid terug. In de zesde maand trok ik het niet meer en heeft de gynaecoloog mij laten opnemen om op krachten komen. Met 37,3 weken zwangerschap is mijn zoontje gehaald door middel van een keizersnee. Deze was gepland want bevallen was door de uitputting niet meer aan mij besteed. En ook bij deze zwangerschap: na de bevalling kon ik alles weer eten!

HG en kinderen
Wat mij van de laatste zwangerschap vooral zwaar is gevallen, is wat het met mijn dochter heeft gedaan. Niet alleen was het voor mij emotioneel zwaar, maar voor haar zeker! Ik vond dat ze geen kind kon zijn. Mamma was plots weg, want ze was uitgedroogd en ging met spoed het ziekenhuis in. Snel oppas voor haar regelen en de volgende dag zag ze mamma pas weer. Hier heeft ze een vreselijke klap van gehad. De vertrouwensband tussen mij en mijn dochter was weg. Ik kon zomaar weg zijn. Na de vijfde dag mocht ik mee naar huis en had ik een totaal ander kind terug gekregen. Een kind dat alleen bij mamma op de bank wou zitten. Mamma kon de kamer niet meer uit zonder haar. Slapen ging ook niet meer. Ja ze heeft zelfs overgegeven en gezegd dat ze zo ook met mamma mee mocht. Uiteindelijk met wat tips van de orthopedagoog is het stukje voor stukje beter gegaan. Ze was erg zorgzaam voor mij. Kwam bij elk kuchje met de emmer aanzetten. En riep pappa om water te brengen. Ook in het ziekenhuis was ze bang dat mamma moest blijven. Een keer kreeg ik een glucosetest, je gelooft het niet, maar moest nuchter komen en daarna zoveel glucosewater drinken. Ik had gevraagd om een spuugbak. Ik had alles opgedronken en alles vloog er weer uit. Na al het spugen zei mijn dochter:”Mijn mamma blijft niet, ze is al weer beter hoor”. Ja het bleef dus toch door het hoofd spoken dat mamma weer weg kon gaan. Ik ben altijd eerlijk tegen haar geweest. Ik gaf de dokter de schuld. Ik zei altijd: Mamma gaat weer naar het ziekenhuis voor controle en dan moet de dokter zeggen of ik weer naar huis mag. En dan komt mamma gelijk naar je toe om te zeggen hoe het was. Ik nam haar geregeld mee. En toen Luuk werd geboren met de keizersnee stond ze op de gang te wachten met beppe om Luuk in haar armen te sluiten. Helaas nu 4 maanden verder heeft ze het er nog steeds over. Mamma was ziek, mamma had een slang. Ja zo ziek zijn tijdens je zwangerschap heeft niet alleen veel impact op de zwangere, maar ook op de omgeving. De dierbare mensen die dicht bij je staat.

En nu ik dit alles type, komt alle ellende weer boven. Van veel mensen krijg je geen begrip. En het is voor jezelf al zo moeilijk om te bevatten. Vooral bij mijn eerste zwangerschap waren de opmerkingen erg hard. Hier een aantal op een rij van de vele die ik te horen heb gekregen:
De dokter wist mij te vertellen, dat als je na de vierde maand nog zo ziek was dat het tussen je oren zat. Nou lekker dan als je de vierde maand bent gepasseerd.
De eerste keer in het ziekenhuis mocht ik niet eerder naar huis totdat de psycholoog met mij had gepraat. Ze dacht dat mijn man mij mishandelde en ik daarom steeds moest spugen als hij langs kwam. Nou nee, ik was zo blij om iemand te zien dat de positieve stress die mij dat gaf het overgeven weer aanzwengelde.
De verloskundige gaf mij twee weken lang dezelfde tips. Kleine slokjes, beetje bij beetje eten. Of mijn werkgever; ga eens met je collega praten die had de eerste maanden ook last van misselijkheid. Maar ja die stond dus niet om de 10 minuten boven het toilet. En kreeg ik weer de tips, ’s ochtends een cracker eten voordat je opstaat, niet te zure sapjes, enz.
Of je krijgt medicijnen die je dan met een heel glas water op moet drinken. Alsof dat glas water er in wil blijven, laat staan het tabletje wat zwaarder op je maag ligt dan een biscuitje. Zelfs mijn man durfde bij mijn eerste zwangerschap niet te bellen. Hij lag op de bank en was alleen nog maar bang dat ik de nacht niet zou halen. Wat wil je, ik had voldoende ketonen in mijn urine. Voor misselijkheid hoef je toch niet het spoednummer te bellen. Ik heb dit dus zelf gedaan en ja hoor kwamen ze weer met hun tips. Ik ben toen voor mijzelf opgekomen en ik heb gezegd dat ik gezien wilde worden en als ze dan dachten dat ik nog naar huis kon gaan dat ik dan zou gaan. En uiteindelijk werd ik met spoed opgenomen. Ik was uitgedroogd en ondervoed.

Onbegrip
Juist door zoveel onbegrip voel ik mij nu nog wel eens verdrietig. Mensen weten niet wat ze zeggen. Ze weten niet hoe erg het is om niet van je zwangerschap te kunnen genieten. Ik zag het als overleven, elke dag weer. Een mooie kamer uitzoeken of wat kleding kopen voor de kleine was er niet echt bij. Ik probeerde het wel eens, maar soms kwamen we daar net aan en zat ik weer stiekem in een steegje over te geven en mensen kunnen dan toch behoorlijk staren. En door de sondevoeding dachten mensen dat ik besmettelijk was en liepen ze met een bocht om mijn heen.
Helaas weten de wetenschappers hier zo weinig vanaf dat ze allemaal wat anders roepen en wie wordt er de dupe van, de moeder en de baby! En met deze opmerkingen die je naar je hoofd geslingerd krijgt, komt het vanzelf wel ergens tussen je oren te zitten.

Laatst reed ik in de auto en kwam toen het besef dat ik mijzelf gelukkig moet prijzen met twee van zulke lieve en gezonde kinderen. Het had voor mij heel anders af kunnen lopen, omdat mijn lichaam de zwangerschap niet meer trok. En als ik daar aan denk, dan gaat het verdriet van de zwangerschap naar de achtergrond en geniet ik volop van mijn dochter en zoon!

Mijn naam is Patricia, ik ben 35 jaar. Mijn oudste kind is een zoon van 4,5, mijn jongste een dochter van 1,5. Tijdens de zwangerschap van mijn zoon ben ik wel misselijk geweest, meer dan anderen, maar het was te doen. Toen ik eindelijk zwanger was van mijn dochter, kreeg ik te maken met HG. Helaas was ik in de veronderstelling dat er niets tegen te doen was. Tijdens het eerste gesprek met de verloskundige (bij 9 weken zwangerschap), liet zij mij een urinetest doen. Daaruit bleek dat ik heel veel ketonen in mijn urine had. Directe opname in het ziekenhuis was het gevolg. Ik kreeg daar sterk de indruk dat het een beetje werd afgedaan als aanstellerij. Het infuus werd af en toe nogal hardhandig doorgespoeld met als gevolg een dikke blauwe arm toen ik weer naar huis ging. Ik voelde me toen wel een stuk beter, maar ik heb tot op de dag van de bevalling medicijnen tegen misselijkheid gebruikt (primperan).

Door een bijzonder gemakkelijke bevalling en bijzondere tijd met mijn kleine meisje daarna, wist ik dat dit niet de laatste keer kon zijn. Dus weer een poging gedaan. Al direct de eerste dag van de bevruchting kon ik een vage misselijkheid voelen. Dat werd steeds erger tot in week 5. Toen heb ik direct de huisarts gebeld. Zij was heel begripvol, heeft meteen medicijnen en rust voorgeschreven. Ik ben gestopt met werken en ging de ziektewet in. De misselijkheid was heel hevig, ik zag het echt niet meer zitten. Toen we een echo mochten maken, hoopte ik bijna dat het niet goed zou zijn, dan was het maar over…. Tot onze grote verrassing bleken er drie vruchtjes te zitten, dat verklaarde wel de extreme misselijkheid.

De medicijnen hielpen niet genoeg, en later ben ik naar een acupuncturist gegaan. Daar mag je van vinden wat je wil, maar ik merkte direct verbetering. Ik heb wel een paar behandelingen nodig, en ik ben nog wel misselijk, maar het is goed te doen. Dat had ik helemaal niet verwacht! Dus er is wel degelijk een mogelijkheid om je beter te voelen!

Ik zal me eerst voorstellen. Ik ben Linda, 20 jaar en nu 11 weken zwanger. Mijn vriend en ik besloten te stoppen met de pil en een half jaar later was het raak. Hoera! We zijn zwanger! Ik heb meteen het goede nieuws aan de familie verteld!

Ziek naar de huisartsenpost
Elke dag werd me wel gevraagd hoe ik mij voelde, ik was toen nog maar 6 weekjes zwanger en had eigenlijk niks te klagen. Ik zei dan ook altijd dat ik ontzettend geluk heb dat ik niet misselijk ben. Ik had nooit kunnen denken dat het uiterste zal gebeuren..
Ik was 7/8 weken toen het begon. Ik had op die bewuste zondag inmiddels al 12 keer overgegeven.. zelfs water kwam er zo weer uit, en zelfs toen de maag compleet leeg was wou mijn lichaam er zoveel mogelijk uitgooien. Eten ging niet meer, drinken ook niet. Ik kon niet meer staan bij het douchen en ik sliep van ellende op de bank zodat ik snel naar de wc kon rennen. Mijn vriend hielp me met aankleden. Hij kon het die zondag niet langer aanzien en nam me mee naar de huisartsenpost. De dokter was vrij kort en zei dat ik een buikgriepje had. Dit terwijl ik totaal geen buikpijn of koorts had. Mijn vriend en ik gingen ontevreden weer naar huis, we vertrouwden het allebei niet.

Uitdroging
Ondertussen zei iedereen tegen mij dat ik moest oppassen dat ik niet zou uitdrogen. Ik beloofde dat ik dit zal voorkomen. Maar het ging niet goed, elke dag was er geen stap wat ik kon zetten en geen woord dat er uit me kwam gezien ik constant liep te kokhalzen.
Mijn vriend was het zat, heeft me in de auto getild en is naar mijn huisarts gereden. Ik kreeg het allemaal niet meer zo mee, ik wou alleen maar liggen en meer niet. De arts keek me aan en eindelijk zag er iemand wat er aan de hand was. Ze stuurde me meteen door naar het ziekenhuis om te kijken of ik misschien uitgedroogd was. De uitslag was binnen en ik werd meteen in de rolstoel naar het bed gereden. Ik was al zover heen dat ik een vochtinfuus kreeg van 3 liter. Daarvoor moeten ze prikken.. en dat ging niet omdat mijn aders niet meer zichtbaar waren. Na 9 keer prikken hebben ze er eindelijk 1 gevonden en word er met snelheid 3 liter in me gepompt.

Ik voelde me we wat beter maar zodra het infuus eraf ging voelde ik me weer slap en slecht. Toch mocht ik niet blijven. Het was een dagopname en ze laten niet snel iemand opnemen hiervoor gezien er zo weinig aan te doen is. Ik moest de volgende dag weer terugkomen voor controle. En opnieuw was ik zwaar uitgedroogd. Weer moest ik 3 liter vocht hebben om mijn lichaam weer een beetje op te peppen.

Echo
We kregen in het ziekenhuis even een noodecho om te kijken of het hartje van de kleine klopte. Gelukkig was alles goed en was het zien van de kleine een doel geworden om door te zetten. Weer mochten we naar huis toe, alhoewel mijn vriend veel moeite heeft gedaan mij daar te houden voor een paar dagen. We gingen naar huis en diezelfde avond braakte ik zo weer vocht uit. Mijn vriend heeft toen het ziekenhuis gebelt dat hij me langs wou komen brengen. Ze gaven aan dat als ik morgen weer uitgedroogd was ik zou worden opgenomen. Met deze gedachte konden we leven.

Opname
De volgende dag was ik opnieuw uitgedroogd. Ik was erg verdrietig want er leek geen einde aan te komen. Ik was het spuugzat de hele dag in dat stomme ziekenhuisbed te liggen aan een infuus waarvan het prikken voor een ader een hel was. Maar goed, gelukkig mocht ik het infuusbuisje in mijn hand meenemen naar huis met verband eromheen dus toen ik kwam voor de derde keer kon het infuus er zonder prikken meteen in. Dit keer 2,5 liter. Wij hadden al een lijstje gemaakt met spullen die ik moest hebben toen ons werd verteld dat mijn urine er goed uitzag en dat we gewoon morgenvroeg weer terug moesten komen. We werden toen behoorlijk boos en hebben aangegeven dat we graag wilden weten waar we aan toe waren. De arts legde uit dat HG erg vervelend is maar dat meer dan vocht toedienen niet kon worden gedaan. Misselijk zijn is nou eenmaal iets waar niet veel aan te doen is. Wel kreeg ik 60 zetpillen mee die de misselijkheid zouden verminderen. Deze hielpen mij helaas niks.

Afvallen
Vanaf de derde dag vocht ben ik weer thuis. Ik kan uiteraard niet werken nou en krijg hulp van familie met klusjes zoals de was en de hond uitlaten. Ik geef tot de dag van vandaag nog steeds over, maar gelukkig houd ik wel vocht binnen. Inmiddels weeg ik nog maar 48 kilo. Ik ben 4 kilo afgevallen en probeer te voorkomen dat dit nog meer word. Inmiddels kan ik een boterham eten, en heb ik vooral zin in ongezonde, vette dingen zoals pizza en Snickers. Calorie is calorie heeft mijn arts in het ziekenhuis tegen me gezegd, gezien ik al zo weinig woog mag ik van haar alles eten waar ik zin in heb.

Het ziekenhuis wil mij de hele zwangerschap onder controle houden bij hun. Dit vind ik wel een fijne gedachte, ze luisteren goed naar je en zijn erg vriendelijk.

Onbekend
Omdat HG zo onbekend is, krijg je veel “domme vragen“ terwijl ik diegene bij wijze van al tien keer heb gezegd “ik heb extreme zwangerschapsmisselijkheid en dat duurt tot ongeveer 16 weken van de zwangerschap als je geluk hebt“. Ik krijg dagelijks van dezelfde personen namelijk de vraag “is het al over? Geef je nog over?` en “Nou hopen dat het volgende week over is!“. Erg vervelend af en toe, dat je mensen niet aan het verstand kan brengen wat je eigenlijk hebt en wat voor een effect dat op je lichaam heeft. Gelukkig weet mijn vriend wel hoe en wat, die is goed ingelicht door de artsen op het ziekenhuis en door mijzelf. Hij begrijpt dat ik me nog een tijdje niet goed zal voelen en laat me alles op mijn eigen tempo doen. Gelukkig maar, want soms is het erg moeilijk op gang te komen en voel ik me pas wat minder misselijk tegen de avond.

Ik hoop dat de misselijkheid snel over zal zijn zodat ik eindelijk kan gaan genieten van de kleine in mijn buik! Plus hoop ik dat ik snel wat aan zou komen, dat mag wel van mij! haha.

Ik vind vooral dat huisartsen beter moeten luisteren naar zwangere vrouwen als het gaat om veel braken. Je word al snel weggestuurd. Ik zou dan ook willen zeggen tegen de toekomstige mama’s die dit lezen dat je op je gezondheid moet vertrouwen. Kan je het niet meer aan terwijl je een hoge grens hebt? Zorg dat ze naar je luisteren en je niet zomaar wegsturen. Ik was namelijk al veel te ver heen!

Ik ben zwanger! Dat blijkt begin juni, ruim 5 weken. We zijn gelukkig! We kunnen het amper geloven, maar 3 verschillende testen vertellen dat het echt zo is. Ik vertel mijn vriend, dat mijn vorige zwangerschap (11 jaar geleden) gepaard ging met extreem overgeven. Dat het beetje overgeven wat ik nu heb, echt een geluk is!

Hoort het erbij, of toch niet?
Week 6. Intussen is het beetje overgeven overgegaan in dagelijkse overgeven, 20 keer per dag of nog vaker. Aan het einde van die week, bel ik een vriendin. Of ze mij naar de huisartsenpost kan brengen. “Je hebt hyperemesis gravidarum” hoor ik van de dokter, “aan je verhaal te horen, had je dit ook bij je dochter.” Ik wist niet dat het een naam had. Bij mijn dochter heb ik 22 weken, extreem overgegeven. Zonder hulp. Ik dacht dat het erbij hoorde, dat vertelde de huisarts mij ook. Pas toen ik bij 20 weken bloed overgaf en dus een kapotte slokdarm had, kreeg ik medicatie. Daarna verbeterde het.

Ik word opgenomen. Krijg een echo, dat is een groot geluksmoment, dwars door de ellende heen. Een kloppend hartje, 7 weken zwanger. Mijn vriend komt net binnen, bij de echo. Maar hoe gelukkig we ook zijn, ik zie letterlijk groen. Uiteindelijk krijg ik een infuus, wat eerst fout geprikt word. Maar alles gaat langs me heen, ik ben mezelf niet meer. Heb visioenen over vocht. Het infuus zit, en ik mag naar de afdeling.

Een verpleegkundige komt, ze sluit het infuus aan. Ik voel het vocht door mijn arm. Ik kan wel huilen van opluchting, alleen er zijn geen tranen door de uitdroging. Ze zegt dat het nog wel een aantal uur duurt voor mijn mond wat minder droog word. Maar er is hulp. Ik ga gerust slapen.

Eindelijk geholpen
Intussen heb ik goede hulp van uit het AMC. Ik heb twee soorten medicatie, die halen de scherpe randjes er vanaf. Geen 20 keer per dag of vaker overgeven. Geen nieuwe ziekenhuis opname. Maar wel elke dag misselijk, elke dag meerdere malen overgeven. Elke inspanning, ook enkel een stukje lopen of iets kleins doen in huis veroorzaakt weer meer overgeven. De muren vliegen soms op mij af. Want in rust, ben ik het meest stabiel.

Volhouden
Ik heb al veel echo’s gehad. Met 7 weken, 9 weken, 11 weken, 14 weken. Onze baby groeit perfect! Dat doet me goed, dat geeft mij de moed om door te zetten en zelfs blij te zijn met mijn baby. Ik ben het gaan splitsen in mijn hoofd. De baby, waar we intens gelukkig mee zijn. En de zwangerschap die heel misselijk-makend is, en gewoon rot! Waardoor ik zonder schuldgevoelens kan huilen, boos zijn of machteloosheid voelen.

Mijn vriend is mijn steun en liefde. Hij geeft me het gevoel dat ik niet teveel ben, ook al kan ik vrijwel niets. Hij geeft mij het gevoel dat ik in zijn ogen, de mooiste vrouw ben die er is. Ook al voel ik mij misselijk en hang ik vaak kotsend boven de wc. Hij staat er helemaal voor mij.
Mijn dochter is afgelopen week 11 jaar geworden. En ook mijn meisje is geweldig. Ik heb co-ouderschap met haar vader en de dagen dat ze bij ons is, is ze heel lief. Ik ben geweldig trots op haar. Het herinnert mij eraan dat ik hier al 1 keer eerder doorheen ben gegaan, en het heb overleefd. Dat kan ik nu ook. Want mijn dochter is het waard, en deze baby ook.

Ik ben nu 14 weken zwanger, en zal af en toe wat schrijven over deze zwangerschap, met HG! (afkorting voor hyperemesis gravidarum)

Mijn zoontje wordt over twee weken alweer 3 jaar. Dus het is best lang geleden.

De eerste 3 maanden van mijn zwangerschap was ik wel misselijk maar het ging. Ik had ook nog een kindje van 2  jaar dus ik moest wel door blijven gaan.

Maar in de vierde maand begon de ellende. Ik kon geen eten meer binnen houden. Soms was het zo erg dat een klein slokje water er weer uit kwam.  Ik snapte er niks van want ik had dorst en honger maar zodra ik iets at of dronk kwam het eruit. We waren op vakantie in het buitenland, dus een bezoek aan de dokter hebben we uitgesteld totdat het echt niet meer ging met mij. Ik was zo verzwakt dat de dokter op bezoek kwam in ons vakantiehuisje.

Op vakantie in het ziekenhuis
Na een aantal onderzoeken werd duidelijk dat ik naar het ziekenhuis moest met een ambulance! Gelukkig heb ik de dokter zover gekregen dat mijn man en ik met de auto naar het ziekenhuis mochten rijden. Ondertussen waren opa en oma vanuit Nederland gekomen om onze dochter op te vangen. In het ziekenhuis aangekomen werd er een echo gemaakt, gelukkig was met de kleine alles goed. Ik werd direct aan het infuus gelegd en kreeg allerlei medicatie via het infuus. Na een aantal dagen kon ik wel wat eten en drinken binnen houden.

Na 1 week in in het ziekenhuis gelegen te hebben wilde ik graag naar huis. Gelukkig begreep de dokter dat maar ik moest me wel gelijk melden in het ziekenhuis in Nederland. Ook daar heb een week in het ziekenhuis gelegen en werd uiteindelijk naar huis gestuurd met zetpillen tegen de misselijkheid. In een zwangerschap hoor je aan te komen maar ik viel af! Mijn kleding ging steeds wijder zitten! Gelukkig had ik een gynaecoloog die heel zorgzaam was en mij serieus nam. Zodra ik aangaf dat het niet ging werd ik weer opgenomen en aan het infuus gelegd. Mijn lever en nierfunctie verslechterde, dus moest ik ook echt opgenomen worden.

Ziekenhuis in, ziekenhuis uit
De laatste maanden van mijn zwangerschap ben ik ziekenhuis in en uit geweest. Gelukkig groeide mijn zoontje ondanks alles goed. Doordat ik zo vaak in het ziekenhuis lag kreeg ik ook nog eens een trombose been! Uit eindelijk heeft de gynaecoloog besloten om mijn zoontje ruim 3 ½  week eerder te halen. Zoals de gynaecoloog het zei; “Je lichaam kan de zwangerschap niet aan, het wordt te gevaarlijk voor jou”. Gelukkig had ik een geweldige gynaecoloog, maar ik weet ook dat veel artsen (gynaecologen) het op psychisch schuiven. Ik kan me daar totaal niet in vinden. Ik heb werkelijk alles geprobeerd om te kijken wat ik wel kon eten en drinken.

De kans is zeer groot dat ik dit bij een volgende zwangerschap weer krijg. Bij mijn eerste zwangerschap ben ik ook behoorlijk misselijk geweest de eerste 3 maanden, maar als ik voldoende rust nam en oplette wat ik at ging het goed. Het heeft een enorme impact op mijn gezin gehad. Mijn dochtertje moest mij tekens missen als ik weer eens in het ziekenhuis lag. Mijn man had zijn werk natuurlijk. Gelukkig heeft hij heel veel steun gekregen van zijn baas. Ook de opa’s en oma’s hebben enorm geholpen! Ik vind dat de meeste artsen er te weinig begrip voor hebben en dat er meer bekendheid moet komen.  Je vraagt er niet om, het overkomt je! Ondanks alles heb ik wel genoten van mijn zwangerschap. Je weet waar voor je het doet en dat gaf mij de kracht om te blijven en drinken ondanks dat het eigenlijk er toch weer uit kwam!

Het verhaal van Roos, die veel steun heeft gehad aan onze besloten praatgroep

After HG, onbegrip en depressie

Heb echt veel gehad aan alle berichten in de besloten praatgroep en het besef dat ik niet de enige ben. Mijn jongste zoontje is inmiddels bijna 1.5 jaar. Ondanks dat ik echt wel gesteund ben door de mensen om me heen (en deze groep), komt vooral het woord eenzaamheid en onbegrip bij me op als ik aan mijn zwangerschap terugdenk.

Ik heb me zo ontzettend alleen gevoeld. Elke dag weer de strijd met mezelf. Elke dag weer de wanhoop en vraag waarom ik nog opsta en hoe ik ooit al die weken nog vol moet houden. Elke dag de strijd met eten, want dat moet wel maar wil je eigenlijk niet. Ik voelde me elke dag opnieuw ziek, uitgeput en wanhopig. Alsof je maandenlang een soort buikgriep hebt, waarbij je elke dag hoopt je een beetje beter te voelen. Maandenlang voelde ik me ziek, zwak, moe en ellendig.

Zowel fysiek als mentaal was elke dag weer een uitdaging. Van een afspraak moest ik soms dagen bijkomen. Ik was gewoon niet meer in staat om te functioneren, vooral thuis niet. Achteraf ben ik pas gaan inzien dat dit niet onder de normale zwangerschapsklachten valt, maar dat dit een zogenaamde HG zwangerschap is geweest. Door de extreme misselijkheid en alles daar omheen, ben je zo ziek dat je niet meer kan functioneren. Dit had in mijn geval veel serieuzer genomen moeten worden, maar is helaas niet gebeurd.

Doordat ik haast nergens toe in staat was, voelde ik me mentaal ook steeds slechter. Zo slecht dat er momenten zijn geweest waarin ik de hele zwangerschap niet meer wilde en niet meer kon inzien waarvoor ik het nog deed. Niemand kan het ziek zijn van je overnemen. Dat maakt het zo zwaar en alleen. Niemand kan echt begrijpen hoe de dagelijkse strijd geweest is, behalve de dames hier in de groep. Ik heb me maandenlang op alle vlakken ellendig gevoeld. Achteraf had ik door het ziek zijn en bijbehorende isolatie al tijdens mijn zwangerschap depressieve klachten.

Omdat ik na de bevalling totaal geen reserves meer had, fysiek niet maar ook mentaal niet, ben ik binnen een paar weken na de geboorte erg depressief geworden. Ik had door ijzertekort een slechte start en daarna was ik gewoon helemaal op. Ik wist niet meer waar ik het nog voor deed en heb me wekenlang gedistantieerd van ons gezin gevoeld. Het liefst trok ik me helemaal terug en ik raakte mezelf helemaal kwijt. Gelukkig heb ik uiteindelijk de juiste hulp gekregen en is het me gelukt niet verder af te glijden. Maar hieruit komen is een van de moeilijkste dingen die ik ooit gedaan heb.

Het is haast niet te beschrijven wat er met je gebeurd als je je zo ellendig en depressief voelt, in een periode waarin je op je kwetsbaarst bent. Eigenlijk is er geen ruimte om in te storten, want je hebt een nieuwe baby en gezin met bijbehorende verantwoordelijkheid. Maar dat kon me allemaal niet meer schelen. Ik heb de zorg voor de kinderen zoveel en zo vaak mogelijk aan anderen overgelaten. Dat je als moeder niet voor je kinderen kunt zorgen, brengt zoveel schaamte en schuldgevoel met zich mee. Je kunt er niks aan doen, maar je voelt je zo ontzettend falen als moeder. Ik weet dat er in deze tijd goed voor de kinderen is gezorgd, maar ik had degene moeten en willen zijn die er voor onze baby was. Het doet me nog steeds verdriet dat dit me niet is gelukt.

Vooral dit is de reden dat ik het soms nog moeilijk te accepteren vind dat dit me is overkomen. Ik had gehoopt na de bevalling juist weer mezelf te worden en te kunnen zien en voelen waar ik alles voor heb gedaan. Uiteindelijk was dit juist andersom en raakte ik mezelf nog meer kwijt. Ik vond het daarom de eerste tijd ook moeilijk de berichten hier (in de praatgroep) te lezen waarin staat dat je na de bevalling weet waar je alles voor gedaan hebt, want dat gevoel had ik totaal niet. Die positieve ervaring heb ik (gelukkig) wel gehad bij mijn oudste zoontje, maar dat maakte misschien de teleurstelling en paniek deze keer des te groter.

Gelukkig gaat het momenteel heel goed met me. Ik ben weer grotendeels mezelf en kan eindelijk echt genieten van ons gezin. Ik heb 2 prachtige jongens! Dankzij EMDR-therapie en gesprekken heb ik veel kunnen verwerken en een plekje kunnen geven. Ik heb ook het idee dat ik er sterker en bewuster uitgekomen ben.

Maar ik zal nooit vergeten wat me dat heeft gekost.

De foto is gemaakt door Cindy Vallenga van By Cindy Fotografie. Roads to Happiness is het project dat Cindy heeft opgezet als afstudeerportfolio voor haar opleiding fotografie. Voor veel vrouwen verloopt een zwangerschap niet zo makkelijk en rooskleurig als gedacht wordt. Om beeld te geven aan de weg die sommige moeten afleggen, waaronder ook Roos die Hyperemesis Gravidarum heeft gehad, heeft Cindy een aantal vrouwen die heftige klachten ondervonden, vastgelegd in tweeluiken. De eerste foto van de tweeluik weerspiegelt de weg die is afgelegd en de tweede foto het doel: het immense geluk van een kindje in je armen mogen houden.
www.bycindy.nl/vrij-werk/