Leven na HG

De obsessie met eten

Tijdens de zwangerschap werd eten voor mij een obsessie. De eerste paar maanden kwam bijna iedere hap er weer uit. Of het nu een glas water is of een crackertje. Het maakt niet uit wat ik at of wat ik dronk. Ik moest mezelf dwingen om toch iets binnen te krijgen. Vervolgens werd het een gevecht om het ook daadwerkelijk binnen te houden. Of dat zou lukken, dat wist ik nooit van te voren. Het was afhankelijk van structuur, smaak en geur. Vooral dat laatste bepaalde heel sterk wat ik binnen kreeg aan voedingsstoffen. Mijn reukzin leek wel vertienvoudigt. Ik kon ieder geurtje oppikken en helaas was bijna ieder geurtje verkeerd.

Zodra ik iets had gevonden dat binnen bleef, dan bleef ik dat eten tot ik er zat van was. Ik heb periodes gehad dat smoothies me het beste bevielen. Maar ook patat, beschuit en stampot is populair geweest. Deze zwangerschap had ik veel moeite met vlees. Groentes waren daarentegen wel redelijk binnen te houden. Ieder dag, iedere hap, was een gevecht. Telkens moest ik me afvragen waar ik zin in had. Waarvan had ik het gevoel dat het wel binnen zou blijven? Daarnaast moest ik constant blijven eten, anders werd de misselijkheid alleen maar erger. Daardoor deed ik de gehele dag niets anders dan me bezighouden met eten. Mezelf dwingen iets binnen te krijgen. Telkens nadenken wat ik kon eten.

Eten moest. Er groeide een klein wezentje in me en die had alle voedingsstoffen heel hard nodig. De artsen zeggen wel dat een baby alles binnen krijgt wat het nodig heeft. Maar als je binnen een paar maand al 10 kilo bent afgevallen, dan begin je daar wel aan te twijfelen. Bovendien kreeg ik de tweede keer in het ziekenhuis de keus. Of ik ging zelf eten, of ik kreeg een sonde. Dus deed ik mijn best om te eten en het is me gelukt. Ik hoefde geen sonde én ik hoefde niet meer opgenomen te worden. Maar eten werd een obsessie, want ik moest eten. Voor die kleine, voor mezelf en voor de misselijkheid.

Het is dan ook bijna niet te begrijpen hoe fijn het is om weer normaal te kunnen eten. Direct na de bevalling had ik zin in eten. Ik wilde eten. Het moest niet meer. Ik was niet meer misselijk en als ik niet at, dan had ik alleen mezelf ermee. De druk was er af. Ik genoot van iedere hap en hield me dan ook niet in. Ik at wat ik wilde, wanneer ik wilde. Zo nu en dan bracht een geur of een smaak me weer terug naar die periode van misselijkheid. Dan sloeg de paniek weer toe. Maar dan haalde ik even diep adem en zei tegen mezelf dat die periode achter me lag.

Alleen was mijn lichaam in een overlevingsmodus geschoten. Door het gebrek aan eten tijdens de zwangerschap leek het wel dat ieder grammetje vet en ieder grammetje suiker door mijn lijf werd opgeslagen. Alsof het bang was dat er binnenkort weer zo’n periode aan zou komen. Dus alle kilo’s die ik kwijt was geraakt door de HG, die kwamen er keihard weer aan. Hierdoor ontstond een nieuwe obsessie met eten. Want ik wilde alles eten waar ik zin in had. Ik heb 9 maanden lang geworsteld met eten. Niets smaakte en van alles werd ik misselijker. Nu ik weer kon eten, wilde ik er ook van genieten! Echter zag ik in de spiegel ook mijn lichaam steeds breder worden. En dat deed me pijn. Ik wilde genieten, maar kon niet genieten van het beeld in de spiegel. Tijdens de HG werd eten een obsessie doordat ik wel wilde, maar niet kon. En nu kan ik eten, maar eigenlijk wil ik dat niet.

Inmiddels heb ik een fragiel balans weten te vinden. Maar ondanks dat de HG voorbij is, heb ik nog steeds heel veel moeite met eten.

Door: Henrieke

Begrip vs onbegrip

Dat HG een impact heeft op je zwangerschap, dat mag inmiddels wel duidelijk zijn. Dat het ook een enorme impact heeft op jou als persoon, dat probeer ik met dit blog duidelijk te maken. Ik heb regelmatig geprobeerd uit te leggen hoe het voelt om HG te hebben. Uit te leggen waarom ik niets anders kon dan op de bank liggen, of in bed. Waarom ik nauwelijks met mijn dochter kon spelen en waarom ik regelmatig wenste dat ik niet zwanger was. Maar zelfs bij de professionals in de gezondheidszorg, de ervaringsdeskundigen op het gebied van zwangerschap en geboorte, zelfs daar kunnen HG patiënten op ontzettend veel onbegrip stuiten. Mijn hele zwangerschap heb ik geprobeerd die onbegrip weg te nemen en voor mijn gevoel is dat redelijk gelukt. Echter had ik niet verwacht ook nog ná mijn zwangerschap op veel onbegrip te stuiten.

Het is logisch dat je als HG patiënt niet direct beter bent na de bevalling. Je bent negen maanden ziek geweest. Je lichaam moet herstellen. Van de HG, van de zwangerschap en van de bevalling. Na mijn eerste zwangerschap was ik een stuk sneller hersteld. Maar toen had ik ook geen kind van bijna 3 jaar rondrennen, dolblij dat mama niet meer ziek was. Toen kon ik slapen zodra de baby sliep en kwam ik toe aan de rust die mijn lichaam zo hard nodig had. Dat het nu langer duurt, dat vind ik begrijpelijk. Maar ik merk duidelijk dat veel mensen niet snappen waarom het zo lang duurt. Dus mag ik het opnieuw gaan uitleggen, opnieuw proberen begrip ervoor te krijgen.

Overlevenden van HG (inderdaad ik zeg overlevenden, want er overlijden nog steeds vrouwen aan de gevolgen van HG), kunnen last krijgen van onder andere problemen met hun zelfbeeld, met intimiteit, met schuldgevoel en problemen met voedsel. Maar het gaat veel verder dan dat. Vrouwen die HG hebben gehad kunnen ook last krijgen van het traumatisch stress syndroom. Het overleven van HG word door artsen ook wel eens omschreven als het overleven van levens bedreigende gebeurtenissen. Want dat is HG in principe. Het bedreigt het leven van de moeder én het leven van je kind. Het is dan ook alleen maar logisch dat dit een enorm effect op je leven heeft. Kijk voor meer informatie over HG en PTSD maar eens op de website van de HER foundation: http://www.helpher.org/hyperemesis-gravidarum/complications/post-traumatic-stress.php (in het Engels). Het heeft mijn ogen zeker geopend en me doen beseffen dat ik het inderdaad onderga als een zeer traumatische ervaring.

Maar hoe moet je dat omschrijven aan iemand? Zelf heb ik veel problemen met mijn zelfbeeld. Tijdens mijn zwangerschap was ik maar een schim van de vrouw die ik echt ben. Ik heb moeite om positief naar mezelf te kijken. Daarnaast heb ik een flink gebrek aan energie, ben ik constant moe, zijn mijn spieren tijdens de zwangerschap flink verzwakt, is mijn hormoonhuishouding volledig van slag en kunnen mijn hersens complexe zaken niet meer aan. Vooral dat laatste zorgt voor veel problemen. Voor mijn zwangerschap was multi-tasken totaal geen issue. Maar nu kan ik maar 1 taak tegelijk doen. Zodra er iets anders bij komt, hoe klein ook, dan voelt het alsof ik kortsluiting heb in mijn hoofd. Ik kan de informatie niet meer verwerken en word daardoor zeer geïrriteerd. Ik ben verre van mezelf en dat is soms erg moeilijk om te behappen. Ik probeer het zo min mogelijk te laten merken aan de buitenwereld. Puur vanwege het onbegrip. Omdat ik niet de vragen wil beantwoorden over hoe lang het nog gaat duren, over of het nog steeds zo is, of ik niet dit moet doen, of dat moet doen. Ik doe wat ik kan en de meeste gevallen zelfs meer. Ik probeer een moeder te zijn voor mijn twee meiden, een vriendin voor mijn vriend en het huishouden te runnen. Maar ondertussen zit ik te worstelen met mijn zelfbeeld, met mijn schuldgevoel, met mijn gebrek aan energie en met mijn hormoonhuishouding.

Dat het niet uit te leggen valt, dat maakt het een stuk lastiger. Ik kan het wel gaan vergelijken met het herstelperiode na een heftige griep of een ernstige ziekte. Maar het gevoel is niet te omschrijven. En ik besef me heel goed dat ik met dit blog een heel negatief beeld geef van het leven na een HG zwangerschap. En ja, voor mij is het momenteel heel zwaar en zijn er veel negatieve gevolgen. Zo is het gelukkig niet voor iedereen. En zullen er ook genoeg mensen zijn die wel begrip hebben en wel weten hoe het is om je zo te voelen. Ook ik ervaar hier en daar wel begrip, maar ik ben nu 4 maanden verder en het is duidelijk dat mijn omgeving het zat begint te worden. Gelukkig sta ik er niet alleen voor. Ik heb twee prachtige dochters en mijn vriend en ik zijn alleen maar dichter naar elkaar te gegroeid. Want ik heb me volledig voor hem bloot moeten geven. Alle schaamte heb ik opzij moeten zetten en dat lukt alleen als je de ander 100% vertrouwd. Want hij zat naast me wanneer ik voor de zoveelste keer boven de wc hing. Hij rende naar de supermarkt zodra ik ook maar zin in iets had. Want wie weet hield ik dat wél binnen. Hij troostte me wanneer ik het niet meer zag zitten. En geloof me, dat was heel erg vaak. Hij nam de zorg voor mijn oudste dochter op zich, voor het huishouden en voor mij. En dat terwijl hij gewoon een fulltime baan heeft. Hij hielp me met douchen en waste me toen ik daar zelf niet meer toe in staat was. Hij was de hele zwangerschap mijn rots, en dat deed hij zonder ook maar 1x te klagen. Ja, het was zeker weten ook heel zwaar voor hem en natuurlijk zat hij er ook wel eens doorheen. Dan treurden we samen om het gebrek van die roze wolk. Maar hij deed alles met liefde en ik zal zonder enige twijfel hetzelfde voor hem doen. Hij heeft in mijn ogen onze relatie flink verstevigd en een onbreekbaar fundament gegeven. Dus het cliché blijft waar en het is echt allemaal de moeite waard. Begrijp me niet verkeerd, ik zou het voor geen goud nog een keer doen. Daar zou ik dan aan ten onder gaan en mijn gezin ook. Maar wat ik nu heb, dat zou ik echt niet willen missen.

door: Henrieke

Het leven na HG – Eerlijkheid

„Hoe gaat het?” Een hele normale vraag. Eentje die je waarschijnlijk iedere dag wel te horen krijgt. Maar wat geef jij als antwoord? De kans is groot dat je een standaard reactie geeft. Iets als goed of druk. Denk nou eens na, is dat ook zo? Geef je een eerlijk antwoord of reageer je zoals er van je verwacht word? Het voelt voor mij alsof alles tegenwoordig positief moet zijn. Je moet je goed voelen, gelukkig zijn en vooral niet klagen. Of dit echt zo is, dat maakt niet uit. Een andere reactie verwacht men simpelweg niet meer. Ik daarentegen kan behoorlijk eerlijk zijn. Ik schaam me er niet voor als het slecht met me gaat. Bovendien wil ik ook een eerlijk antwoord als ik die vraag stel. Gaat het niet goed met je? Zeg het dan! Misschien kan ik je helpen, kan ik je steunen. Maar op de een of andere manier ben ik hier in vrij alleen.

Tijdens mijn zwangerschap ben ik meerdere volgers op Social Media kwijt geraakt. Gewoon omdat ik eerlijk was. Vooral in het begin was Facebook mijn enige contact met de buiten wereld. Wat ik er op zette was niet positief. Dat besef ik me maar al te goed, maar voor mij was dat op dat moment mijn hele wereld. Meestal probeerde ik er wel een positieve twist aan te geven. Dat het me bijvoorbeeld eindelijk gelukt was om zelf te douchen. Dat was voor mij een overwinning en het eerste positieve in maanden. Voor veel anderen is dat wellicht te heftig en te onbegrijpelijk. Positiever dan dat was het gewoon voor mij niet. Waarom zou ik daar ook over moeten liegen? Als iemand aan je vraagt hoe het gaat, waarom word het dan van je verwacht dat je reageert dat alles goed is? Waarom zou je niet gewoon heel eerlijk mogen zeggen dat het slecht gaat (als dat het geval is)?

Wat ik vooral op Facebook merkte, was dat mensen het negatieve wat je plaatst veel beter onthouden. Want ik heb later nog wel eens gekeken wat de verhouding was (na commentaar dat ik niet zo negatief moest zijn). En dat was meer positief dan negatieve berichten. Dus blijkbaar wil men veel liever dat je niet klaagt, maar aan de andere kant onthouden ze alle positieve dingen niet eens! Maar kijk eens goed naar Facebook. Het is een medium waarop je alles kan delen wat je wilt. Kijk nu eens echt goed. Wat zie je? Het promoot dit hele gedrag van positief moeten zijn. Er is alleen maar een Like knop. Op Social Media toont bijna iedereen alleen de positieve dingen. Als je bijvoorbeeld Facebook moet geloven dan is iedereen leuke dingen aan het doen. De slechte dagen, waarbij je het liefst in je bed wil blijven liggen, die zie je nauwelijks voorbij komen.

Ik ben een keer op vakantie geweest in New York City. Fantastische plek en ontzettend aardige mensen. Daar krijg je overal, of je nou in de supermarkt staat of in een restaurant zit, de vraag hoe het met je gaat. Het is echter niet de bedoeling dit serieus te beantwoorden. Ze zijn niet oprecht in je geïnteresseerd. Echt niet. Het is gewoon een standaard begroeting geworden, niets meer. Deze kant gaan wij nu ook op in Nederland. We zijn niet meer oprecht met onze vraag hoe het gaat. Terwijl het in mijn ogen juist heel belangrijk is. Want wat voelde ik me soms alleen tijdens de zwangerschap! En nog steeds, want het gaat nog steeds niet goed met me. Maar wat antwoord ik als iemand aan mij vraagt hoe het gaat? Ik vertel hoe de kleine meid het doet. Hoe het met mij gaat, dat laat ik buitenwegen. Een eerlijk antwoord willen ze toch niet. Dus doe ik ook geen moeite meer. Bovendien heb ik geen behoefte aan die frons, aan het commentaar dat ik niet de hele tijd zo negatief moet zijn.

„Hoe gaat het?” zou zo simpel moeten zijn. Het is nu een vraag waarbij ik me iedere keer af vraag hoe gemeend deze is.

Door: Henrieke

Het leven na HG – Je bent niet alleen

Tijdens mijn eerste zwangerschap voelde ik mij ontzettend eenzaam. Niemand leek me te begrijpen, leek te snappen hoe ik mij voelde. Op een forum werd ik benaderd door de oprichtster van de stichting ZEHG. Pas toen begon ik langzaamaan kennis te maken met de term HG. En kwam ik erachter dat ik niet alleen was. Helaas bleef mijn huisarts en de gynaecoloog het gewone misselijkheid noemen en geen HG. Hierdoor voelde ik me alsnog alleen, want voor mij voelde het alsof ik niet bij die anderen op het forum hoorde. Immers de professionals vonden niet dat het HG was. Pas nadat ik bevallen was, en weer in staat was normaal naar een beeldscherm te kijken zonder te moeten spugen, kwam ik erachter dat ik toch echt een HG zwangerschap heb gehad. Nieuwsgierig als ik ben, heb ik die periode doorgebracht zoekende naar informatie over HG. In al die informatie vond ik zoveel herkenning! Het bracht ook verdriet, want ik wilde dat ik die informatie had tijdens mijn zwangerschap. Dat ik mensen op de hoogte kon brengen wat het nou exact inhield.

Inmiddels ben ik vrijwilliger bij de stichting, ben ik actief binnen de Facebook HG steungroep en schrijf ik dit blog. Ik zou willen dat ik meer kan doen. Dat ik mensen de ogen kan openen, hen kan laten zien, duidelijk kan maken wat HG is en wat het met een vrouw doet, met de partner, het gezin en de directe betrokkenen. Het liefst zou ik het van de daken willen schreeuwen. Op dit moment gaat het helaas niet. Ik ben nog hard aan het vechten om er boven op te komen. Om de HG volledig achter me te laten en me weer goed te voelen. En ik ben niet alleen hier in. Het leden aantal van de steungroep blijft groeien, er blijven vrouwen bijkomen. Blij van de erkenning die ze daar vinden. De onvoorwaardelijke steun. De kans om te huilen, te schreeuwen, te lachen en te klagen. Een plek om jezelf te zijn. Een plek waar niemand oordeelt. Maar vooral een plek met heel veel liefde. Tijdens mijn laatste zwangerschap heb ik er veel steun gevonden. Daar ben ik iedereen nog dankbaar voor. Toen de HG lotgenotenmiddag er aan kwam wist ik dan ook dat ik daar bij wilde zijn.

Terwijl ik om me heen keek die bewuste zaterdagmiddag, kon ik alleen maar denken: respect. Respect voor al die vrouwen die daar zaten. Respect voor de moeders en de partners. Respect voor de kracht, voor de schoonheid, voor de humor, maar vooral respect voor onszelf. Het was de allereerste HG lotgenoten dag waar ik, samen met mijn vriend, zat. Toch best wel spannend, want ik kende niemand van gezicht en toch hadden velen mij op m’n slechtst mee gemaakt. Deze vrouwen stonden voor mij klaar gedurende mijn zwangerschap. Zij luisterden als ik het weer eens niet zag zitten of als ik mijn hart moest luchten. En dan zie je voor het eerst de gezichten. De spanning gleed direct van me af. Want ik zag alleen maar prachtige en sterke vrouwen. Vrouwen die precies weten hoe ik me heb gevoeld, maar die ook weten hoe ik mij nu voel. Maar ook was het heel mooi om te zien dat er moeders en partners mee waren. Want ook zij voelen de impact van HG. Die staan aan de zijlijn en weten soms ook niet wat ze meer moeten.

Je kan je voorstellen waar alle gesprekken over gingen. Over de leed, de pijn, het diepe verdriet. Er waren genoeg tranen die vielen. Zelf had ik het ook regelmatig moeilijk, maar dat niet alleen, want we hebben wat af gelachen met elkaar! En hoe mooi is dat als een lach en een traan zo dicht bij elkaar zit? Dan merk je pas de kracht die deze vrouwen in zich hebben. Wij laten ons niet neerslaan door de HG. Soms voelt dat wel zo, maar er zijn genoeg momenten waarop we er ook grapjes om kunnen maken. Want hoe erg het ook is geweest en hoe diep we ook geraakt zijn, het is de humor, de kracht die ons er doorheen weet te trekken. En dat kan je niet alleen. Samen sta je er sterker in. Die middag bleek dat des te meer. Want wij konden daar zijn, maar diegenen die er midden in zitten niet. Vergeten konden we ze ook niet. Ze zijn er ook bij aanwezig geweest, in onze harten, gedachten en gesprekken.

Ook dit is het leven na HG. En ook hierin sta ik er niet alleen voor. Of je er nog steeds de nadelen van voelt of dat je al helemaal jezelf weer bent of wie weet ben je aan het plannen voor een volgend kindje. Het maakt niet uit in welke fase je zit. Dankzij de stichting, de steungroep, dankzij alle HG slachtoffers en dankzij zo’n lotgenoten dag is het weer des te duidelijker. Tijdens en na HG, het maakt geen verschil. Je bent niet alleen!

Door: Henrieke

Het leven na HG – opgebrand

Daar zit ik dan. Negen maanden na bevalling. Nog steeds op de bank, nog steeds hele dagen thuis. Nog steeds niet in staat om full-time voor mijn kinderen te zorgen. En nog steeds met evenveel pijn in mijn hart.

Tijdens mijn zwangerschap leefde ik van dag tot dag. Iedere keer met de gedachte dat ik me beter zou voelen zodra ik bevallen was. Op die manier wist ik het vol te houden. Die HG is er maar voor maximaal negen maanden. Niet langer. Bij mijn oudste was ik gewoon na drie maanden verlof weer aan het werk. Ik had weer energie, ik kon weer meedraaien in het dagelijkse leven. Bovendien kon ik genieten van alle ontwikkelingen die ze doorliep. En toen kwam deze zwangerschap. Ik had gedacht dat ik ook deze keer me vrij vlot goed zou voelen. Zodra de misselijkheid weg zou zijn, zodra de HG verdween, dan zou ik zo weer mezelf zijn. Negen maanden verder en ik kan nog maar weinig.

Anders?
Wat maakt het deze keer zo anders? In mijn geval is dat wel duidelijk. Na de bevalling kon ik weinig energie op doen. Opeens was daar de zorg voor twee kinderen. Ik kon niet even slapen wanneer de jongste sliep. De oudste trok vol mijn aandacht. Hierdoor bleef ik constant over mijn grenzen heen gaan, zonder echt te kunnen herstellen van een toch wel loodzware zwangerschap. En op zich is het niet erg om zo nu en dan over je grenzen heen te gaan. Maar ik deed het dag in, dag uit. Zonder reserves. Op een bepaald moment was het gewoon op, kon ik niet meer. Ik kon alleen maar huilen, kwaad zijn en gefrustreerd. Zodra een van de kinderen mijn aandacht vroeg, werd het me al te kwaad. Ik was gebroken.

Uiteraard hebben we hulp in geroepen. We hebben bij vele instanties aan de deur geklopt en hebben vrij snel hulp gekregen. Helaas niet de hulp die ik op dat moment nodig had. Hierdoor bleef ik over mijn grenzen gaan. Ik was, voor mijn gevoel, al een hele tijd aan het schreeuwen om de hulp die ik wél nodig had. Uiteindelijk zat ik op het diepste punt van mijn kunnen. En oh wat was ik blij dat we toen de hulp konden krijgen die we zochten. Toen werd het ook duidelijk. Ik was overspannen. Wat best raar voelde. Want een burn-out is iets wat bij werken hoort. Niet bij een gezinsleven. Maar in mijn geval was dit toch echt zo. Ik was emotioneel overbelast. Mede door mijn zwangerschap en de belasting van een gezin. Gelukkig hebben wij op tijd aan de bel gehangen en om hulp geroepen. Nu moet ik zorgen dat ik weer kan gaan re-integreren in het gezinsleven. Dankzij deze hulp gaat me dat ook lukken.

Van een afstandje
Maar wat is het zwaar. Ik voel me regelmatig een buitenstaander. Alsof ik van een afstand naar mijn gezin kijk. Alsof ik er niet bij hoor. Ik wil aan alles deelnemen, maar het lukt me niet. Wanneer we 1 dag iets leuks doen, dan heb ik drie dagen nodig om bij te komen. De zorg voor de kinderen is me al snel te veel. En dat breekt mijn moederhart iedere keer. Het zijn mijn kinderen, het is mijn gezin. Ik hoor voor ze te kunnen zorgen. Ze horen bij mij te kunnen komen als ze ziek zijn, als ze pijn hebben, als ze blij zijn of willen spelen. Ik zie de jongste ontzettend naar haar papa trekken. Ergens is dat ontzettend mooi. Maar voor mij is dat juist ontzettend moeilijk. Want voor mij voelt het als falen, alsof ik er niet genoeg ben voor haar. Ik ben niet de moeder die ik zo graag wil zijn. Gelukkig weet ik dat ik die wel weer ga zijn. Met rust, tijd en vooral veel hulp, heel veel hulp.

Niet bang zijn
Ooit komt er een dag dat ik met verbazing terug kijk op deze periode. Dat ik niet kan geloven dat ik mij zo heb gevoeld. Ooit voelt nu alleen nog ontzettend ver weg. Dankzij de juiste psychische begeleiding weet ik dat het goed gaat komen. Ik vond het heel moeilijk om toe te geven dat ik er doorheen zat. Maar ik ben heel blij dat ik het wel gedaan heb. Daarom zou ik mee willen geven dat je niet bang moet zijn. Vraag om hulp, zoek hulp en geef eerlijk toe dat je geen wonder woman bent. Dat hoef je namelijk ook helemaal niet te zijn. Denk aan jezelf. Des te eerder kan je weer aan anderen denken.

Door: Henrieke

Het leven na HG – Onzichtbaar ziek

Wanneer je mij op straat tegen komt, dan kan je niet aan mij zien dat ik ziek ben. Ik lach, ik praat, ik loop niet anders en ik zie er niet anders uit. En toch ben ik ziek. Of je dat nou aan me kunt zien of niet. Afgelopen periode ben ik geopereerd aan galstenen. Toen was het begrip optimaal. Want iedereen snapt hoe vervelend dat is. Iedereen kon zien hoe beroerd ik me voelde en hoeveel pijn ik had. Maar ik ben ook onzichtbaar ziek. Van buiten zie je het niet aan me, maar van binnen voel ik het maar al te goed. Voor anderen lijkt het alsof ik van alles kan. Een avondje uit is geen probleem. Alleen wat de rest van de omgeving dan niet mee krijgt, is de nasleep. Die zien niet hoe ik mezelf de dag erna uit bed moet slepen. Die voelen mijn vermoeidheid niet. Die hebben niet door dat twee uurtjes gezellig op stap, voor mij gelijk staat aan drie dagen niets kunnen doen. In de buitenwereld is alles anders. Hier in huis is mijn veilige haven. Hier stort ik in. Hier kan ik tot rust komen.

Het is ook lastig om uit te leggen aan een ander hoe het is. Hoe kan ik het gevoel uitleggen wat ik voel wanneer mijn kleine begint te huilen. De paniek die me overvalt bij het idee dat ik nu wat moet gaan doen. Dat ze van mij afhankelijk is. Het gevoel van ‘dit kan ik niet’. De angst dat ik nooit meer alleen voor ze kan zorgen. Want ik kan mezelf nauwelijks redden. Hoe moet dat ooit goed gaan komen? Ik kan heel weinig tegelijkertijd doen. Ik voel me al heel snel overdonderd. Als ik te moe ben, te weinig energie heb, dan is het voeren van een gesprek al het maximale wat ik op dat moment kan doen. Beginnen er dan ook nog eens twee kinderen om aandacht te vragen, dan raak ik overdonderd en overprikkeld. Het enige wat dan nog helpt, is even alleen zijn. Ik ben overprikkeld en mijn hersenen kunnen informatie niet meer op een normale manier binnen halen en verwerken.

Maar hoe kunnen mensen dat begrijpen? Simpel, dat kunnen ze niet. Als je nooit overspannen bent geweest, dan is het heel moeilijk om te begrijpen. Ik vind het moeilijk om sociaal te zijn. Want wat als ze daardoor denken dat ik mij aanstel? Want ze zien me daar plezier hebben en gewoon met alles mee doen. Straks denken ze dat ik beter ben, dat het allemaal wel mee valt. Men krijgt maar een klein deel mee en stom genoeg voelt het voor mij alsof ik iets verkeerd doe. Omdat ik hen niet kan laten begrijpen hoe zo’n impact zoiets op mij heeft. Wil ik dat wel? Blijkbaar wel. Want ik wil graag begrepen worden. Ik vind het fijn als men snapt waarom ik niet aan alles mee kan doen. Waarom ik regelmatig nee moet zeggen. Maar bovenal waarom ik momenteel niet voor mijn kinderen kan zorgen.

Want dat is vooral het lastige punt. Ook voor mij. Ik wil dolgraag weer zonder problemen alleen thuis zijn met de meiden. Maar op dit moment zou ik na een uurtje alleen met ze al volledig gevloerd zijn. Stel je voor hoe dat zou zijn voor je. Je brengt een uurtje door met je kinderen. Lekker knuffelen, lekker spelen, gezellig samen. Geen probleem toch? Stel je dan nu voor dat je na een half uur al je energie voelt weg sijpelen. Dat ieder geluid je teveel word. Dat je moeite hebt om niet af te gaan snauwen of erger, te gaan huilen. Dat je hoofd chaos begint te worden en je alles om je heen niet meer goed kan registeren en verwerken. Als dan het uur eindelijk voorbij is en je weer alleen bent, is het enige wat je dan nog kan huilen. Op de bank zitten, in bed liggen en niets meer. Je lichaam heeft het koud doordat alle energie op is. Honger en dorst heb je niet meer, want daar is je lichaam te moe voor. En nee, je voelt je niet beter na een uurtje rust. Echt niet. Pas na twee dagen is je energie weer wat terug. Fijn? Niet bepaald. Maar wel hoe het voor mij voelt.

Dat is de overspannenheid die ik heb overgehouden aan de HG. Maar dat is niet het enige onzichtbare deel waar ik last van heb. Die twee nachten in het ziekenhuis waren voor mij een hel. Daar lag ik weer, de eerste keer sinds mijn zwangerschap. Weer een infuus in mijn hand. Weer een lege maag. De reden was compleet anders, maar de herinneringen knalden keihard binnen. Wat heb ik gehuild die eerste nacht! Dat de HG mij een trauma heeft bezorgd, dat was voor mij al wel duidelijk. Dat de trauma zo heftig was, dat had zelfs ik niet door. Ik raakte compleet in paniek toen de arts mij vertelde dat ze een buis in mijn keel ging stoppen. De paniek was zo heftig en zo intens dat ze me maar onder volledige narcose geholpen hebben. Maar zelfs toen blijk ik nog enorm er tegen gevochten te hebben.

De herinneringen aan mijn zwangerschappen zullen altijd blijven, de overspannenheid zal gelukkig overgaan. Er zullen altijd momenten zijn waarop de herinneringen aan de HG en alles erna weer boven komen. En ik denk dat het verdriet en de angst er ook altijd zal zijn. Het zal slijten, minder ruw worden, minder heftig. Maar het trauma is er en zal er blijven. Wat het moeilijk maakt, is dat er zo weinig mensen zijn die het begrijpen. Die het snappen als ik vecht tegen het overgeven tijdens een buikgriepje. Die het snappen als ik een bord eten laat staan, alleen omdat de geur een herinnering opwekt. Voor mij hoeft ook echt niet de hele wereld het te snappen. Wat ik wel wil, is dat er begrip komt. Begrip dat een HG zwangerschap niet voorbij is zodra je bent bevallen. Begrip dat je er een trauma aan kan over houden. Begrip dat het je leven voorgoed verandert.

Door Henrieke

Het leven na HG – Acceptatie

Wanneer je een griepje hebt, dan kun je makkelijk accepteren dat je even niets kan. Je weet dat het snel weer over is. Dat je binnen no time je gewone leventje weer op kan pakken. Toen ik HG had tijdens mijn zwangerschap dacht ik in maanden. “Ik hoef maar negen maanden ziek te zijn, daarna ben ik weer beter.” Helaas was dat niet zo. Nu kan ik er geen label aan plakken. Ik weet niet hoe lang het gaat duren voor ik weer beter ben. Sterker nog, ik weet niet eens óf ik wel beter ga worden. En om dat te accepteren is verdraaid moeilijk.

Wat het voor mij nog moeilijker maakt, is het gevoel dat ik mezelf kwijt ben. Ik weet niet meer wie ik ben en wat voor waarde ik heb. Voor de HG genoot ik van het leven. Ik werkte fulltime en was goed in mijn werk. Ik had een sociaal leven en ik sportte. Nu ben ik van alles maar een klein beetje. Ik ben werkloos en zit thuis. Maar het huishouden lukt mij niet alleen, evenals de zorg voor de kinderen. Ik voel me geen volledige moeder, niet zolang ik niet vol voor hen kan zorgen. Echtgenote ben ik ook maar half. Als ik niet zit te mopperen, dan lig ik half te slapen op de bank. Ik sport om mijn frustratie kwijt te kunnen, maar mijn lichaam laat duidelijk merken hoe zwaar de minste inspanning al is. En dan de rust die ik zo graag wil en ook krijg. Ik heb het nodig. Maar ik wil het niet. Ik wil onderdeel uit maken van het gezin en niet diegene waarmee rekening gehouden word. Op sommige dagen, wanneer er alles aan word gedaan om te zorgen dat ik alleen ben, voel ik me als een hond, die aan een boom gebonden, achtergelaten word in het bos.

Natuurlijk weet ik dat dit allemaal in mijn hoofd zit, dat het zo niet word gezien. Mijn man vind mij echt wel een volledige echtgenoot. Mijn dochters vinden mij echt wel een moeder. Maar voor mij, mijn gevoel, daar voel ik mij niets van dit alles. Want ik weet dat ik meer kan zijn, dat ik nu maar een klein percentage van de persoon ben die ik was. Maar bovendien van de persoon die ik wil zijn. Accepteren dat ik dit niet meer ben en wellicht niet ga worden, dat kan ik niet. Dat lukt me niet.

Ik ben op eigen verzoek onderzocht door een internist. Mijn hormoonhuishouding is bekeken, mijn vitamines en mineralen, evenals mijn schildklier waarden. En alles viel binnen de ‘normale’ waarden. Waarom ik mij dan zo voel? Volgens de arts reageer ik gewoon wat heftiger op hormonen en merk ik het sneller wanneer het een beetje uit balans is. Ik moest er maar aan wennen. Tja, en dan ben je bijna anderhalf jaar verder. En nog steeds is er dat gevoel van onbalans. Ik kan dan niet accepteren dat alles ‘normaal’ is. Maar verder helpen doen ze niet, want volgens hun protocollen ben ik gezond.

Hoe ik mij nu voel is helaas voor meerderen heel herkenbaar. En de frustratie is groot. Want hoe kan het dat de medische wereld ons hierin niet kan helpen? De klachten onderling komen behoorlijk overeen: o.a. vermoeidheid, spier- en gewrichtspijn, overgevoelig voor hormonen, kort lontje, concentratie problemen, hormonaal onbalans, moeite uit woorden te komen en bovenal het gevoel maar een fractie van de persoon te zijn die je was. Ook hierin staan we niet alleen. Ook hierin steunen we elkaar. Alleen is het belangrijkste om te accepteren wie je nu bent. En hoe kan je dat als je het idee hebt dat je leven je is ontstolen? Het zou beter voor ons zijn, absoluut. Alleen kan ik mij dus niet voorstellen dat er niemand is binnen de medische wereld die ons hiermee kan helpen. Er kan zoveel tegenwoordig, dan zou het toch ook mogelijk moeten zijn om verder te kijken dan de protocollen en de gestandaardiseerde waarden?

Door: Henrieke

Het leven na HG – Afsluiten

Een jaar geleden ben ik met dit blog gestart. Ik wilde meer inzicht geven in het leven na HG. Dat de bevalling voorbij mag zijn, maar de hel nog niet. Ik hoopte begrip te kweken bij mensen. Dat ze verder durfden te kijken en te vragen. Het is niet altijd te zien dat iemand het moeilijk heeft of elke dag pijn heeft.

Inmiddels besef ik me dat dit een onbegonnen strijd is. De meesten kijken niet verder dan hun neus lang is. Of ze snappen het niet, of ze durven niet verder te vragen. Omarm de mensen die het wel snappen, die zonder te oordelen een schouder aanbieden, je een leuke dag bezorgen, je (ongevraagd) hulp aanbieden en die gewoon naar je willen luisteren, keer op keer. Wees ze dankbaar. Verspil je energie niet aan de anderen, je hebt al je energie nodig om de dag door te kunnen komen.

Hierom heb ik ook besloten te stoppen met dit blog. Zelfs in mijn nabije omgeving weet ik niet tot ze door te dringen. Dus ik leg mijn pen neer. Ik vond het een eer om voor jullie te mogen schrijven. Ook voor mijn eigen verwerkingsproces was dit erg goed. Maar nu laat ik het los.

Toch wil ik mijn blog positief afsluiten. Daarom hierbij wat van mijn tips. De tijd na de bevalling zal voor iedere moeder anders zijn. Of je nou HG hebt gehad of niet. De een gaat fluitend verder met haar leven, de ander worstelt er wat meer mee. Ieder persoon is anders, iedere situatie is anders. Heb je wel HG gehad en heb je het wel moeilijk na de bevalling? Dan hoop ik dat je met de volgende van mijn tips iets kunt!

Tip 1: Accepteer hulp en vraag er om
Mocht je net zo koppig zijn als dat ik ben, dan ga je het hier heel moeilijk mee hebben. Maar je staat er niet alleen voor. Durf om hulp te vragen en accepteer het ook! Als het aan mij lag, dan deed ik alles in mijn eentje. Dan hoefde ik niemand om hulp te vragen. Helaas is dat onmogelijk. Hoe eerder jij hulp durft te vragen, hoe eerder je die hulp hoogstwaarschijnlijk ook niet meer nodig zult hebben. Wacht niet tot het te laat is.

Tip 2: Deel je gevoelens
Nee, echt waar. Het hebben van een kind is niet altijd even fantastisch. Iedere ouder die is er wel eens helemaal klaar mee. Dat is heel normaal. Niet iedereen zal dit eerlijk zeggen, maar geloof mij nou maar. Iedereen wil zijn of haar kind wel eens achter het behang plakken. Voel je dus niet schuldig als je niet de hele tijd geniet van het verse ouderschap. Je kan hier het beste eerlijk over praten. Wellicht blijkt dan dat het heel normaal is hoe jij je voelt. Maar het kan ook zijn dat het blijkt dat dit wel erg negatief is. Ook dat laatste is niet erg. Door te praten kom je er op tijd achter en kan er iets aan gedaan worden.

Wil je het liever niet met je directe omgeving bespreken? Geen probleem. Ga online, zoek steungroepen, zoek fora. Er zijn tal van mogelijkheden waar je anoniem je ei kwijt kan. Maar vergeet niet dat een therapeut, psycholoog, maatschappelijk werker of psychiater je hier ook heel goed mee kan helpen. Ik heb het idee dat er nog steeds een stigma zit op het naar een psycholoog e.d. gaan. Onzin! Zelf ga ik al meerdere jaren en het lucht op. Ik weet dat als het niet goed met me gaat, die persoon mij direct weer op het goede pad kan helpen.

Tip 3: Kinderwens? Plan vooruit
Heb je een HG zwangerschap gehad, maar kriebelt het nog steeds? Zorg dan dat je van te voren een plan van aanpak hebt gemaakt. Kijk in je omgeving wat mogelijk is qua opvang en hulp. Praat met je huisarts of gynaecoloog over mogelijke medicatie en behandelplan. Zorg ervoor dat je voorbereid bent. Zelf zou ik van het ergste uitgaan. Blijkt het beter te zijn, dan is dat alleen maar fantastisch. Klopt je gevoel helaas, dan ben je in ieder geval voorbereid.

Tip 4: Neem de tijd
Herstellen duurt lang. Sommigen zijn binnen weken of maanden volledig hersteld. Anderen doen er jaren over. En nog weer anderen herstellen nooit volledig. Van te voren weet je niet wat op jouw van toepassing is en dat maakt ook niet uit. Probeer niet te overhaasten. Neem de tijd om te herstellen. Pak je rust waar je maar kan.

Tip 5: Geniet en wees trots
Herstellende van een HG zwangerschap is genieten niet altijd een optie. Je bent moe, je lichaam doet pijn en je hoofd is warrig. Maar probeer toch te genieten. Je hebt een prachtig wezentje op de wereld mogen zetten. Je hebt het gered, ondanks een helse zwangerschap. Je hebt gevochten, gehuild en het diepste dal gezien. Maar je hebt het gered! Dus kijk naar je kleintje en besef dat jij alles gegeven hebt wat je maar kan. Dat jij al hebt laten zien alles over te hebben voor je baby en dat houdt in dat jij hoe dan ook een super moeder bent!! Geniet van de kleine dingen, sla ze op in je geheugen en probeer ze terug te halen als het slecht gaat. Je bent een kanjer, een topper, een held!

Ik hoop dat jullie hier iets aan hebben. Dat ik wellicht toch iemand heb weten te bereiken. Zelf zal ik er ook wel bovenop komen, ooit. Dank jullie wel voor het lezen en reageren!

Door: Henrieke